فرزاد صیدی - کارشناسی ارشد مشاوره توانبخشی،دانشگاه علامه طباطبایی تهران،ایران
علی تاران - کارشناسی ارشد مشاوره توانبخشی،دانشگاه علامه طباطبایی تهران،ایران

واژه ی دلبستگی در روانشناسی ریشه در کارهای جان بالبی روانپزشک و روان تحلیل گر انگلیسی دارد، دلبستگی رابطه ای نسبتا پایدار است که در آن نگاره دلبستگی به عنوان یک موضوع بی همتا و غیر قابل جایگزین با فرد دیگر مطرح می شود. دین بیش از هر چیز خود را به عنوان نوعی جهت گیری نشان می دهد. افرادی که جهت گیری درونی دارند انگیزه های اصلی خود را در دین می یابند. افراد دارای این جهت گیری دینی، عقیده دارند که تعالیم دینی و تجربه هایشان از دین، از اعتقاد درونی و قلبی آنها نشات می گیرد.خدا به عنوان چهره ی دلبستگی، پایگاهی امن برای رفتارهای کاوش و پناهگاه ایمن در زمان پریشانی یا تهدید برای مومنان و خداپرستان در نظر گرفته می شود و زمانی که این افراد از خدا دور و یا جدا می شوند، احساس اضطراب می کنند. مومنان خواستار نزدیکی به خدا هستند و این تماس برای آنها در میان ارتباط با خدا در شکل های دعا و مشارکت در فعالیت های مذهبی دلپذیر و خوشایند است. همچنین زمانی که مومن و فرد خداپرست خبرهایی در مورد مرگ و یا از دست دادن عزیز خود دریافت می کند، تمایل دارد که به خدا به عنوان پناهگاه امن، نزدیک شود تا دوباره حس امنیت و آرامش را به دست آورد.

دلبستگی، دلبستگی فطری، جهت گیری دینی،آرامش روانی