عمار قاسم پور - دانشجوی دانشگاه آزاد دامغان
نگارستان - عضو هیات علمی دانشگاه تهران

از سویی با توجه به گسترش برخی مناطق شهری و حرکت رو به جلو آن ها ، اتخاذ ترتیباتی جهت ایجاد طرح هایی که به توسعه ی این مناطق کمک نماید ؛ و از طرفی دیگر کمبود فضاهای فرهنگی تفریحی در این شهرستان ، طراحی یک مجتمع فرهنگی تفریحی در مجاورت شبلی به عنوان یکی از نمونه های بارز معماری و اوج هنر در ایران بعد ازاسلام که به شیوه ی معماری رازی در دوره ی سلجوقیان بنا گردیده ضروری می نماید .از طرفی همان گونه که می دانیم ، با پیشرفت های فنی- تکنولوژی در عرصه ی معماری و معماری بومی ، و با توجه به طبیعت و محیط پیرامون و همساز با اقلیم ، احداث چنین مجموعه هایی دارای ظرافت و اهمیت خاصی می باشد . لذا هدف این پژوهش طراحی مجتمع فرهنگی شبلی می باشد. لزوم توجه این پژوهشگران این حوزه به طراحی مجتمع فرهنگی و منطبق کردن این اصول با فرهنگ و نیازهای جامعه و همچنین لزوم آموزش و فرهنگ سازی این اصول برای تمامی فعالان مرتبط با این رشته و همچنین عموم مردم که مشخصا کارفرمایان را تشکیل می دهند، بررسی شده است. از این رو پژوهش حاضر با روش توصیفی و گردهم آوری اسنادی اطلاعاتی به بررسی راهکارهایی می پردازد و با بهره گیری از انرژ ی های طبیعی و تجدید ناپذیر در ساختمان می پردازد و در نهایت نتایج به دست آمده راهی برای بازگشت و زندگی بخشیدن به معماری را ارایه می دهد .

مجتمع فرهنگی گرشگری، مجتمع شبلی دماوند