مهین نسترن - دانشیار برنامه ریزی شهری و منطقه ای، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه هنر اصفهان
فریده مردانی نژاد - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه هنر اصفهان

سرعت توسعه و تغییر در قرن اخیر دانش برنامه ریزی و مدیریت شهری را در پاسخ به نیارهای جدید، به سمت گفتمانها و انگاره های جدید محتوایی و رویه ای، در ضمن بومی سازی آن ها سوق می دهد. عدم توجه به معیارهای پایداری درتوسعه شهرهای امروز سبب بروز ریسک های قابل ملاحظه ای در تمامی بخش های مدیریتی به خصوص بخش آبشهری می گردد. یکی از مفاهیم مطرح شده برای مقابله با چنین نابسامانی هایی بهره گیری از الگوی شهر تاب آور میباشد. این مقاله با هدف مدیریت یکپارچه سامانه های آب شهری به ارزیابی طرح مجموعه شهری اصفهان بر مبنایمعیارهای تاب آوری شهری پرداخته و تعیین الویت های برنامه ریزی در طرح های آتی توسعه را با بهره گیری از اصولشهر تاب آور پیشنهاد می دهد. این پژوهش کاربردی از روش توصیفی- تحلیلی به ارزیابی راهبردهای طرح برمبنای معیارهای شهر تاب آور و سامانه های پایدار آب پرداخته است. تناظر بین معیارهای تاب آوری و سامانه های آب وارزشگذاری هریک از معیارهای مورد استفاده در تحلیل AHP از طریق نظر متخصصین حوزه های شهری فراهم آمدهاست. نتایج بیانگر این است که در موارد تقسیم منابع آب، استمرار زمانی زاینده رود و بازیافت آب های مصرفی حداقلیاز انطباق و کاربرد وجود دارد و راهبردهای این طرح تمرکز بیشتری در همسویی مولفه های اقتصادی- اجتماعی و کالبدی- زیرساختی به مباحث تاب آوری در بهبود سامانه های آب شهر اصفهان داشته است. و از این کنش راهبردهای نهادی و زیست محیطی سهم کمتری برده اند. از آنجایی که لازمه یکپارچگی در مدیریت سامانه های آبی مستلزم همافزایی تمامی مولفه ها می باشد؛ انتظار می رود توجه به مسایل زیست محیطی و نهادی در بستر مدیریت آب شهریمورد توجه بیشتری واقع شود تا شاهد یکپارچگی مدیریتی و پایداری در این سامانه حیاتی باشیم.

ارزیابی کارکردگرا، تاب آوری شهری، طرح توسعه مجموعه شهری اصفهان، مدیریت یکپارچه سامانه آب شهری