حسن حکمت نیا - دانشیار دانشگاه پیام نور
محمد فروزان - کارشناسی ارشد جغرفیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه پیام نور مرکز ساری

مشکلات بافت های فرسوده در شهرهای بزرگ همواره یکی از دغدغه های مردم ومدیران شهری بوده است، زیرا سکونت و کار در این نوع بافت های شهری هرگز بازدهی مطلوب را ندارد، زیرا استانداردهای مسکن زندگی در آنها به دلیل فرسودگی شدید یا نسبی بسیار پایین تر از قسمت های دیگر شهر می باشد. بافت فرسوده شهری به بافتی اطلاق می شود که از ابعاد کیفی و کمی و همچنین از لحاظ تجهیزات و تاسیسات شهری در سطح پایین قرار گرفته باشد. مشکلات اصلی اینگونه بافت ها بهنگام مخاطرات طبیعی بروز کیفی و کمی مسکن و تاسیسات و تجهیزات وابسته به آن در سطح بسیار پایینی از برخورداری است. این بافت به عنوان بافتی ناکارآمد معرفی می شود و از این رو مسیله بهبود بخشیدن به آن روی می نماید. این بهسازی بسته به نوع فرسودگی بافت مراحل مختلفی را شامل می شود. تهیه واجرای طرح هایی که به انحاء مختلف سعی در بهبود وضع این بافت ها دارند، نیازمند بررسی همه جانبه کمبودهای موجود و برنامه ریزی مداوم برای رفع معضلات اینگونه بافت هاست. بررسی همه جانبه بدین معناست که در نوسازی و بازسازی این بافت ها می بایست در کنار بهبود بخشیدن به وضع مسکن که حدود 40 درصد از بافت های شهری را تشکیل می دهد سایر نیازهای معیشتی ساکنین نیز که در حیطه تاسیسات و تجهیزات شهری است تامین شود. در این مقاله با استفاده از روش تحلیلی توصیفی و بهره گیری از منابع مکتوب و کتابخانه ای درصدد بررسی رویکردها، الگوها و در نهایت راهبردهای بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده شهری می باشیم.

راهبردها، بهسازی، نوسازی، بافت فرسوده، توسعه شهری