کاربست پارادایم زیستمندی در تعیین شاخص های پایداری منطقه ای (مطالعه موردی، استان تهران)

هدف تحقیق، تعیین شاخصهایی است که خصایص یک منطقه زیستمند را تعیین نمایند؛ مشخصا ، کمبود وجودرابطه کیفی، میان آدمیان با محیط پیرامونی زیست شان، می تواند منجر به کاهش سرزندگی و حس تعلق فرد به مکانزندگی گردد که این امر، بانی زایش انواع متفاوتی از عدم هماهنگی ها و یا آسیب های فردی- اجتماعی می گردد؛ چارچوب نظری پژوهش برپایه سه حوزه زیست پذیری، کیفیت زندگی و علم ارزش شناختی می باشد؛ زیست پذیری بدلیل آنکهعمدتا بمولفه های فیزیکی توجه دارد و از سویی، آدمیان با ارزش های اخلاقی و زیبایی شناختی، همواره زندگی نمودهاند، می بایستی این حوزه را بکمک پارامترهایی که عمدتا دارای بار معنایی هستند، ترکیب نموده تا بتوان از کنار یکدیگرقرارگیریشان، امیدوار به بازآفرینی فضایی سرزنده گردیم، بطوریکه این فضای زیست نوین بتواند نیازهای اساسی،فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و تکنولوژیک را در سطح کل منطقه برآورده سازد؛ قلمرو تحقیق استان تهران بوده،استراتژی تحقیق، از نوع تحلیل محتوای استنباطی است و روش پژوهش، تبینی (از وجه هدف)- توسعه ای (از وجه نتیجه) - ترکیبی (از وجه نوع داده ها) بوده و جمع آوری اطلاعات، بکمک استفاده از تیوری های مرتبط و مطالعات کتابخانه ای است. بجهت تحلیل داده ها و رسیدن به نتایج مورد نظر و آنالیز متغیرها، از فرآیند سسلسله مراتبی (AHP)استفاده شده است، که محصول نهایی، تعیین ده شاخص اصلی و بیست و هفت شاخص فرعی الزامی است که بکمکآنان می توان امیدوار بود که استان تهران بتواند به حوزه مفهوم زیستمندی ورود نماید؛ ده شاخص اصلی عبارتند از:کیفیت هوا، بهداشت فردی- محیطی، کیفیت آب، درجه فساد اداری، تهدید نا آرامی های اجتماعی، وضعیت تغذیه، سهولت دسترسی به بیمارستان، افزایش شفافیت معاملات دولتی، وضع قوانین متقن بجهت ایجاد آرامش روانی منتج از امنیت،درصد بیکاری.

کلیدواژه ها:

زیستمندی ، زیست پذیری ، کیفیت ، زندگی ، شاخص