رحمت محمدزاده - دانشیار گروه معماری، دانشکده عمران، دانشگاه تبریز، ایران
نگار زردوست - کارشناس مهندسی معماری، دانشگاه تبریز، ایران

پیاده روی ابتدایی ترین نوع حمل ونقل شهری است و می تواند ایمن ترین و راحتترین آن نیز باشد. امروزه، در سیاست هایبرنامه ریزی شهری به دنبال تقویت محیط های پیاده و از بین بردن موانعی هستیم که توانایی ما را برای پیاده روی آسان وایمن، محدود می کند. مقاله حاضر با توجه به حجم زیاد ترافیک در بافت قدیم شهر تبریز درصدد کاهش ترافیک سواره وبالطبع انسانی کردن محیط شهری با گسترش پیادهراه سازی می باشد. این مقاله با بکارگیری دو روش غربالگری و فرآیندتحلیل سلسله مراتبی AHP صورت گرفت و گزینه مناسب از بین گزینه های موجود انتخاب شد. سپس استراتژی های لازمبراساس ماتریس راهبردی SWOT برای آن محور ارایه گردید. براساس نتایج مطالعه، خیابان شریعتی جنوبی (حدفاصل چهارراهشریعتی تا تقاطع والمان) نسبت به گزینه های دیگر اولویت نخست را به دست آورد و در قسمت انتهایی نیز بر توسعه فرهنگاستفاده از حالت های پایدارتر حمل ونقل، ایجاد و توسعه پیاده راه به صورت مرحله به مرحله و تدریجی، بکارگیری نشانه هایشهری و فضاهای با ارزش در طراحی شهری برای ارتقا هویت محیط و... به عنوان پیشنهادات تاکید گردید.

امکان سنجی، پیاده راه سازی، ترافیک، بافت قدیم تبریز