تاثیر نظریه نوشهرگرایی بر بازآفرینی و احیاء فضاهای شهری

مساله بافت های فرسوده از جمله چالش های اکثر شهرهای جهان است. یکی از ریشه های شکل گیری چنین بافت هایی رامی توان از زمان ورود اتومبیل به شهرها و گسترش خیابان ها دانست. زیرا با این رویکرد، توسعه به سمت بیرون تشویق وتوجه به بافت های قدیمی تر کمرنگ تر شده است و آنچه مسلم است هر بافت در گذر زمان و در صورت عدم توجه ورسیدگی، روند میرایی را طی خواهد کرد. با بحرانی شدن این مشکل طرح هایی در قالب بازسازی، بهسازی و نوسازیبرای بافت های فرسوده تدوین گردید. اما بعضا به دلیل عدم توجه به جنبه های کیفی و مسایل اجتماعی- اقتصادی، با شکست مواجه شدند. در جهت رفع مشکلات ناشی از فرسودگی و زوال مراکز شهری و گسترش افقی شهرها ، نظریه ها،جنبش ها و مکاتبی مطرح شدند که یکی از آن ها جنبش نوشهرگرایی بود. این جنبش برای ایجاد جوامع پایدار و کارابازگشت به الگوی محلات سنتی را امری لازم می داند . در تحقیق حاضر سعی می شود به طور اجمالی به معرفینوشهرگرایی و اصول پیشنهادی آن برای برنامه ریزی فضاهای عمومی شهری از جمله پیاده مداری ، اتصال و پیوستگی،ایجاد کاربری های مختلط و ایجاد گونه های مختلف مسکن در بافت و ... پرداخته شده و ابزارهای طراحی بافت هاینوشهرگرا مطرح شود . در تحقیق حاضر به دنبال این موضوع هستیم چه اصولی از نوشهرگرایی، می تواند برای برنامهریزی و بازآفرینی فضاهای شهری به کار رود و چگونه می توانیم از آنها د ر برنامه ریزی و طرح ریزی جهت احیاء فضاهایفرسوده ر استفاده کنیم و مد نظر داشته باشیم.

کلیدواژه ها:

بازآفرینی ، نوشهرگرایی ، فضای شهری ، فرسودگی ، بافت قدیمی شهری