محمدمهدی حقیقت - دانشجوی کارشناسی ارشد،گروه معماری،دانشکده هنر و معماری،واحد شیراز،دانشگاه آزاد اسلامی،شیراز،ایران
ملیحه تقی پور - استاد یار ،گروه معماری،دانشکده هنر و معماری،واحد شیراز،دانشگاه آزاد اسلامی،شیراز،ایران

احداث بناها و فضاهای فرهنگی در میان جوامع مختلف، جهت پاسخگویی به نیاز آنها به شناخت، حفظ و نمایش تاریخ و فرهنگ خویش رواج یافته است. مراکزی که نقش خانه هایی را بر عهده دارند که می توان در آن به پرورش هنر و دیدگاه های فرهنگی پرداخت و به آنها بها داد. هریک از مراکز فرهنگی، گروهی از مردم با تمایلات و گرایش های ویژه را به سوی خود فرا می خواند، تمایلاتی که از نهاد آنها سرچشمه گرفته و ریشه در حافظه تاریخی آنان دارد. فضای فرهنگی یک فضای عمومی است که صرف نظر از نوع کاربری می بایست مطابق با روحیات و شرایط اجتماعی مخاطبین طراحی گردد، شرایطی که به واسطه محقق شدن آن توان این مراکز را در جلب مخاطب بهبود بخشیده و این تمایل را ایجاد کند تا مخاطب با اسودگی و با آرامش بیشتری به استفاده از این مراکز بپردازد. در این مقاله با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی به شناخت مهمترین عوامل تاثیرگذار بر پایداری اجتماعی مراکز فرهنگی پرداخته می شود که از میان آنها، امنیت به عنوان اصلی ترین عامل در بروز رفتارهای اجتماعی و سپس عوامل نفوذپذیری، اختلاط کاربری و غنای حسی به عنوان عوامل ثانویه تاثیرگذار استنبات و استخراج گردیده است و در ادامه تلاش دارد راهکارهای طراحی معماری در خصوص افزایش پایداری در مراکز فرهنگی را ارایه نماید.

مراکز فرهنگی، تعاملات اجتماعی، پایداری اجتماعی، معیارها و مولفه های طراحی