میترا خلیلی - کارشناس ارشد معماری انرژی، دانشگاه تهران
بهار هورتن - کارشناس ارشد معماری، دانشگاه شهید بهشتی

بحران انرژی و آلودگی های زیست محیطی در دهه های اخیر، جوامع را بر آن داشته است که فناوری ها و پیشرفت هایعمومی خود را با رویکرد توسعه پایدار و با هدف حداقل صدمه به محیط زیست، حداقل مصرف انرژی و حفظ منابع براینسل آینده همراه کنند. پارک های علم و فناوری نیز به عنوان یکی از نهادهای اجتماعی موثر در امر توسعه فناوری و بهتبع آن، توسعه اقتصاد دانش مدار و اشتغال زایی تخصصی مورد توجه بسیاری از کشورهای جهان واقع شده است. از این روبا توجه به مضمون اصلی فعالیت آن ها، این مراکز آموزشی می توانند الگوی بسیار مناسبی جهت ترویج و توسعه این نوعرویکرد در طراحی محیط خود باشند. مقاله حاضر با روش تحلیلی- توصیفی پس از بررسی ضرورت توجه به توسعه پایدار در پارک های علم و فناوری به اصول پایداری در تمام مراحل شامل برنامه ریزی، طراحی، ساخت، بهره برداری و توسعههای آتی پرداخته است. سپس با مطالعه و تحلیل یک نمونه موفق جهانی در این زمینه، موانع تحقق توسعه پایدار درپارک های علم و فناوری موجود در ایران را بررسی کرده است.

توسعه پایدار، پارک علم و فناوری، طراحی، انرژی، محیط زیست