سجاد ذوقی توتکابنی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه غیرانتفاعی شمال، آمل
حسین عیسی زاده - عضو هیات علمی دانشگاه غیرانتفاعی شمال، آمل

در سال های اخیر گروه جدیدی از پلیمرهای آلی شناخته شدند که از رسانایی الکتریکی قابل توجهی برخوردار هستند. در بین پلیمرهای رسانا پلی آنیلین، به دلیل خواص ویژه و نیز دارا بودن مزایای همچون رسانای نسبتا بالا، خواص اپتیکی جالب، پایداری شیمیایی و حرارتی مناسب، رفتارو قابلیت سنتز الکتروشیمیایی، ارزانی مونومر اولیه و نیز امکان سنتز و فر آوری در محیط های آبی و آلی از شرایط و کارآیی ویژه ای برخوردار شد. البته دو محدودیت عمده و مهم در پلی آنیلین رسانا وجود دارد که عبارت است از فرآیند ناپذیری آن به روش های متداول و خواص مکانیکی ضعیفش، که این محدودیت های می توانند با تهیه ی کامپوزیت ها و کوپلیمرهای آنیلین برطرف شوند. در پژوهش حاضر کامپوزیت و نانوکامپوزیت هایی متفاوت از پلی آنیلین در محیط های آبی و آبی غیرآبی و به روش شیمیایی سنتز شدند. برای بهبود این خواص از تقویت کننده های نانومتری استفاده می گردد که در اینجا نیز از دو ماده ی هیدروکسی سلولز (HPC) و پلی اتیلن گلایکول (PEG) به عنوان پایدار کننده استفاده گردیده است. پس از سنتز، نانوکامپوزیت ها برای بررسی خواص محصولات از قبیل شکل شناختی، اندازه و ساختمان ذرات و نیز ساختمان شیمیایی با استفاده از آژمون های مختلف تصویر برداری میکروسکوپ الکترونی (SEM) و طیف سنجی پرتو فروسرخ (FTIR) مورد مطالعه قرار گرفتند. با استفاده از SEM و مقایسه تصاویر آن می توان دریافت کننده که نوع پایدار کننده ها بر روی شکل و اندازه ذرات و نیز یکنواختی آن ها تاثیرگذار است. در بررسی طیف های FTIR نیز وجود پایدار کننده های مورد استفاده در ساختار کامپوزیت ها تایید می شود.

پلیمر رسانا، پلی آنیلین، نانو کامپوزیت، مورفولوژی، پایدار کننده