مهدی رجبی نیاز آباد - دانشجوی کارشناسی,دانشگاه فرهنگیان

می توان گفت دانشگاه در ابتدا مشخصه اش همان تدریس بوده است که قبل ازدانشگاه نیز وجود داشت،منتهی در دانشگاه در ابعاد گسترده تری بوده است.سپسایده دانشگاه از تدریس به پژوهش تغییر پیدا می کند که از ویژگی های پژوهشنیز رابطه متقابل آن با تدریس است.بنابراین داشگاه تا قرن بیستم میلادیتلفیقی از اموزش و پژوهش بوده است.ما در این مقاله به جای بررسی رابطهبین اموزش و پژوهش به بررسی دو نوع از شکل گیری دانش میپردازیم؛شکل گیریدانش در سطح جمعی و شکل گیری دانش در سطح فردی،که به گونه ای مترادف هماناموزش و پژوهش است.ما در این مقاله به دنبال تبیین ایده دانشگاه به عنواندانشگاه یادگیری هستیم؛در همان دو بخش فردی و جمعی.یادگیرندگان را بایدبا آموزش دانش فعلی و خارج از عرف کار کردن با آنها برای آینده هایناشناخته آماده کنیم.باید یادگیرندگان را با توسعه نگرش آنها نسبت بهموقعیت ها برای آینده آماده کنیم.به گونه ای که این نگرش همراه با تنوعباشد تا به درک و شناخت بیانجامد.از این دیدگاه ما میتوانیم یادگیری راگسترش نگرش نسبت به جهان تعریف کنیم.ما می توانیم از پژوهش نیز به عنوانوسیله ای که مرزهای دانشمان را گسترش می دهد در جهت یادگیری استفادهکنیم.اقدام موثر از روش نگرش موثر سرچشمه میگیرد.در بحث ارزشیابی نیز یکازمون واقعی باید از نتایج یادگیری ای که مد نظر است انجام شود.استعدادهایما در انجام دادن پژوهش شرایط پژوهشی ما را نشان میدهد

یادگیری،اموزش،پژوهش,ایده دانشگاه,دانشگاه یادگیری