علی رحمانپور - مربی گروه معماری دانشگاه زنجان

مطرح شدن توسعه ی پایدار شهری، به عنوان شعار اصلی هزاره ی سوم ناشی از اثرات شهر ها بر گستره ی زیست کره، ابعاد مختلف زندگی انسانی و توسعه ی سریع شهری است. براساس برآوردهای سازمان های بین المللی فعال در زمینه اسکان بشر، حدود یک میلیارد نفر از جمعیت جهان اکنون در زاغه هاوحاشیه های شهری یا به صورت اسکان غیر رسمی زندگی می کنند و به تعبیری شهر در هرکشوری به محل تمرکز ثروت وانباشت فقرتبدیل شده است و همین امر پیامدهای نامطلوبی را با خود به همراه داشته که در زمینه های اجتماعی وکالبدی آنها نمود پیدا می کند. شهرزنجان نیز به نحوگسترده ای با معضل ذکر شده مواجه است. صرف نظر از علل شکل گیری این سکونتگاه ها در مقیاس کلان وراهکارهایی که باید در سطح کلان و ملی برای جلوگیری از شکل گیری این آسیب اندیشیده شود، در مقیاس خرد و درجهت بهبود شرایط این سکونتگاه ها گام نخست شناسایی دقیق آسیب (اسکان های غیررسمی) از ابعاد مختلف می باشد، چرا که این مناطق خصوصا منطقه ی بیسیم در اثر فشار اقتصادی به عنوان منطقه ی اسکان غیر رسمی شکل گرفته شده است ولی در اثر فشار اجتماعی به عنوان منطقه ای رسمی در شهر شناخته شده است که در ادامه به این مبحث خواهیم پرداخت. لذا در این مقاله سعی شده است تا با مطالعه و دسته بندی شاخص های توسعه ی پایدار به آسیب شناسی توسعه در ایران، به طور اخص در شهر زنجان و با تمرکز بر محله ی بیسیم شهر زنجان پرداخته و باشناسایی دقیق منطقه ی هدف (محله ی بیسیم) ازابعاد مختلف، به ریشه یابی دلایل محرومیت در این مناطق بپردازیم.

حاشیه نشینی، توسعه ی پایدار شهری، محرومیت، اسکان غیر رسمی