مژگان قربان زاده - عضو هیات علمی گروه مهندسی معماری ، دانشکده هنر ، دانشگاه بجنورد ، بجنورد ، ایران

امروزه فضاهاى پیاده روى شهرى یکى از مهمترین فضاهاى شهرى و عرصه هاى عمومى در شهرها هستند .نظریه پردازان حوزه شهرسازی و معماری منظر پیاده روها به عنوان فضاى عمومى و اصلى شهر و نیز حیاتى ترین عضو آن برمیشمرند و مدت مدیدى است که به عنوان تربیون عمومى شهرى مطرح شده اند . پیاده روها نیز همانند بسیارى از جنبه هاى زندگى شهرى ، داراى ساختار اجتماعى و فیزیکى خاص خود هستند . در کشورهاى گوناگون ، تلاشهاى زیادى درسطوح متفاوت برنامه ریزى شهرى براى تشویق و تسهیل حرکت در پیاده روها صورت مى گیرد و حمایتهاى دولتى وشهرداریها در این زمینه سهم بسزایى دارند . آنچنان که بسیارى از شهرها به تدوین برنامه ها و چشم اندازهاى توسعه شبکه هاى پیاده در مقیاسهاى زمانى متفاوت و به ویژه با چشم انداز قرن بیست و یکم همت گماشته اند . تاکنون معابرپیاده در روال رایج شهرسازی ایران ، نه به عنوان بخشی مستقل از فضای شهری ، بلکه به منزله تابعی از حرکت سواره به شمار رفته و برنامه ریزی برای اتومبیل همواره بر برنامه ریزی انسان مقدم بوده است . از این رو ، برنامه ریزی و طراحیمسیرهای پیاده ، از جمله اقدام ارزشمندی که طی سالهای اخیر در زمینه احیای مراکز کهن و مهم شهری در ایران صورتگرفته است . هدف مقاله حاضر ، بهسازی پیاده ور بلوار شهید صادقی است و ارایه راهکارهای اجرایی در راستای تقویت پیاده مداری به کمک دانش معماری منظر و مولفه های پارک خطی می باشد.

پیاده رو شهری ، پارک خطی ، تقویت پیاده مداری ، معماری منظر