ضرورت احیای بافت های فرسوده و غنی سازی کالبدی شهرتهران با رویکرد توسعه پایدارمحله ای

درسال های اخیردرکشورما محله های فرسوده شهری به دلیل فقدان نظام برنامه ریزی وهدایت شهری دردوبعد کالبدی واجتماعی، مشکلات فراوانی راتجربه می نمایند . محلات فرسوده، ازجنبه های کالبدی وکیفی، با دگرگونی های فراوانی روبروشده اند . درتهران فرایند توسعه شتابان شهری ، موجبات کاهش کارآمدی الگوی زیست محله ای را فراهم آورده است وعملا ظرفیت های اجتماعی محلات جهت توسعه کیفی نادیده گرفته شده اند . بنابراین توجه به رویکردهای اجتماعی درفرایند برنامه ریزی شهری کشوروبهره مندی ازظرفیت های محله ازجمله توسعه وطراحی فضاهای عمومی رویکردی جدید وکاربردی را می طلبد. بافت فرسوده نقاط مرکزی وحاشیه ای شهرها به دلیل مشکلات زیرساختی ومحیطی وناپایداری دربرابرزلزله همواره یکی ازمسایل تهدید کننده حیات شهری پایداربوده است. ازطرف دیگرنوسازی این بافت ها می تواند فرصتی مناسب برای توسعه شهری بدون گسترش افقی وتامین مسکن موردنیاز شهرهای درحال رشد باشد.تسریع روند نوسازی شهری وبالابردن شاخصهای پایداری دراین روند می تواند با رفع تهدیدهای احتمالی ،ایجاد محله هایی با زیر ساخت های مناسب وحیات پایدار شهری راحاصل کند. روند نوسازی بافت های فرسوده شهرتهران که بیش از یک دهه است مورد توجه مدیریت شهری وکارشناسان قرارگرفته است ،درحال حاضرازسرعت وکیفیت مناسبی برخوردار نمی باشد. یکی از مهم ترین موانع رشدوبهبود روند نوسازی ،روش های ساخت سنتی متداول درنوسازی است. استفاده ازاین روش ها عموما موجب کندتر شدن روند نوسازی وکمترشدن بازده اقتصادی ومصرف انرژی بیشتردربناها می گردد. دراین پژوهش هدف برآن است تابا تمرکزبررویکرد توسعه محله ای پایدار،معیار های اجتماعی موثر برپایداری توسعه محله ، درفرآیند برنامه ریزی محدوده بافت فرسوده وطراحی فضاهای عمومی آن لحاظ شود. براین اساس، معیارهای مذکوربه روش توصیفی- تحلیلی از ادبیات نظری موضوع ،استخراج شده است .