مدیریت بحران در منابع آبی مشترک با رویکرد بهم پیوستگی

با نگاهی به شاخص های آسیب پذیری منابع آب، بحران موجود در منابع آب در دسترس و قابل بهره برداری آشکار می شود. محدودیت موجودی قابل برداشت و اشتراک در حق بهره مندی منابع آبی مشترک، و ترجیح ذی نفعان در بهره مندی از منافع کوتاه مدت بدون در نظر گرفتن پیامدهای جانبی بلند مدت، موجب بروز بحران و مناقشات بین آب بران می شود، این بحران ها می تواند حیات سیاسی، اجتماعی و اقتصادی جوامع را در معرض خطر قرار دهد. آنچه که حایز اهمیت است بهم پیوستگی طرح های مدیریت منابع و مصارف آب در حوزه های همجوار و مشترک، و تاثیر متقابل مستقیم و غیرمستقیم بر یکدیگر می باشد. انجام طرح های مدیریت آب باید از دیدگاه توسعه پایدار و با رعایت حقوق ذی نفعان و برای تامین نیازهای مختلف مصرف، مشروط بر توجیهات فنی، اقتصادی، اجتماعی و منافع ملی باشد. در این مقاله با مرور شاخص های آسیب پذیری منابع آب در کشور و فعالیت های انجام شده و آثار مثبت و منفی آنها از دیدگاه سازمانی، سعی شده به معیارهای توسعه پایدار منابع آب با نگرشی سیستمی و بهم پیوسته و با محوریت دانایی در سه سطح ملی، حوضه ای و محلی پرداخته و نیازها و راهبردهای مدیریتی در سطوح کلان و خرد تبیین شود.

کلیدواژه ها:

منابع آبی مشترک ، بحران ، توسعه پایدار ، مدیریت بهم پیوسته آب ، مدیریت دانایی محوری