مریم فرهادی - کارشناس ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اهواز
محسن وطن خواهی - دکترای شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اهواز

رشد بی سابقه شهرنشینی در دهه های اخیر، اساسی ترین نیاز انسان یعنی سکونت را به عنوان یک مسیله خاص شهری مطرح نموده است. این رشد شتابان، موجب شده تا محله های بی شماری در اطراف هسته اولیه شهر بر اساس الگوهای منظم و نامنظم شکل بگیرند. یکی از موضوعات مورد توجه و نگران کننده در این محله ها ، مسیله عدم تطابق میان محیط های جدید ساخته شده و انسان به عنوان استفاده کننده از این محیط هاست. شکل گیری محلات جدید باعث شده تا انتقاداتی نیز متوجه فضا و کیفیت سکونت آنها گردد و مفهوم هویت بومی را دچار چالش کند وهمچنین سوالاتی در رابطه با میزان انطباق این محیط ها با نیازها، انتظارات و خواسته های گروه های استفاده کننده مطرح شود. در واقع محیط هایی که باید پشتوانه فعالیت های انسان باشند، با سرعت زیاد در دهه های اخیرشکل گرفته اند. امروزه با پیشرفت تکنولوژی و گسترش شهرنشینی و تجمع در مراکز شهری، از جمعیت روستایی و بالاخص عشایر ایران کاسته شده و شیوه زندگی آنها در حال تغییر است. آنچه در این پژوهش تحت عنوان سیر تحولات مفهوم سکونت بختیاری ها آمده است نگاهی اجمالی به سابقه سکونت در منطقه ایذه و بررسی سکونتگاه های منطقه و شیوه معیشت و مقایسه آن با نوع سکونت فعلی می باشد. سعی بر آن است که با مطالعه و شناخت و تحلیل به رویکردی صحیح جهت حفظ و اعتلای هویت بومی از جنبه سکونت و شیوه معیشت باشیم هرچند جدا کردن این موضوع از سایر جنبه های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی کاری بس دشوار است. در تحقیق حاضر برای جمع آوری داده و اطلاعات از تکنیک های مانند مشاهده، مصاحبه، عکس و اسناد و مدارک استفاده گردیده است.

سکونت، سیر سکونت، هویت بومی، بختیاری ها، شهرستان ایذه