بررسی بتن خودترمیم شونده به وسیله میکرو کپسول ها

ترک خوردگی بتن اصولا به دلیل تنوع رفتار فیزیکی، شیمیایی و مکانیکی بین محیط و بتن می باشد که ممکن است در مراحل مختلف عمر یک سازه به وقوع بپیوندد که این امر موجب کاهش مقاومت بتن و تسریع در نفوذ مواد خورنده و سولفاتی می گردد. بسیاری از محققان خودترمیمی بتن را به هیدراسیون سیمان هیدراته نشده و تشکیل کلسیت نسبت می دهند که به وسیله انبساط و تشکیل ساختار کریستالی موجب بسته شدن ترک ها می گردد. ایجاد و انتشار میکروترک ها در بتن موجب تخریب این مواد و کاهش عمر مفید سازه می شود. بنابراین تشخیص و تعمیر سریع این میکرو ترک ها برای جلوگیری از خطرات احتمالی لازم است. از آنجا که بهبود خاصیت ضد خوردگی سطوح فلزی در افزایش دوام اجزاء و ساختارهای فلزی از اهمیت ویژه ای برخوردار است، از پوشش بتنی بر روی میلگرد به عنوان عامل بازدارنده روی سطوح فلزی استفاده می شود تا از خوردگی میلگردها جلوگیری کند.از جمله روش هایی که در این زمینه مورد بررسی قرار گرفته است، می توان به استفاده از کلسیم سولفوآلومینات، افزودنی های منبسط کننده، کریستالی و میکروکپسول ها که دارای مغزه ای از روغن و روکش ژل سیلیکا می باشند اشاره نمود. مواد پلیمری خود ترمیم شونده یکی از پیشرفت های دهه اخیر در زمینه تعمیر خودکار آسیب ها بوده و استفاده از آنها در بسیاری از تحقیقات مورد توجه قرار گرفته است. پلیمرهای خود ترمیم شونده پتانسیل بالایی در بسیاری از کاربردها داشته و موجب افزایش عمر مفید ساختارها و کاهش هزینه نگهداری می شود. این مواد قابلیت رهایش کنترل شده عوامل فعال را دارند. عوامل فعال در یک کپسول با پوسته نگهدارنده ذخیره شده و در ماتریس پلیمری قرار می گیرند. مزیت این کپسولها کنترل رهایش عوامل فعال ترمیم کننده است. زمانی که بتن دچار آسیب یا ترک می شود این عوامل در محل آسیب آزاد شده و موجب ترمیم خودکار سطوح می شوند.تحقیقات نشان می دهد که انتخاب و بهینه سازی مکانیزم ترمیم جهت دستیابی به بازده مطلوب ضروری است. در این کار ما به بررسی مروری روش های سنتز نانوکپسول، روش تهیه بتن های خود ترمیم شونده و معایب استفاده از کپسول ها و افزودن آنها به پوشش می پردازیم.