بررسی ارتباط بین توانمند سازی اجتماعی، فرهنگی محلات فرسوده و اصول نوشهرگرایی- نمونه موردی محله آبکوه مشهد

توانمندسازی نیازمند بسترگشایی از جانب مدیریت و برنامه ریزی شهری است که به معنای تامین خدمات، تامین حق مالکیت، اعتمادسازی، حرکت جهت تشکیل سرمایه انسانی، آگاه سازی، آموزش عمومی، نهادسازی و ایفای نقش تسهیل کننده و حمایت بخش دولتی و عمومی می باشد. به طور کلی، توانمندسازی؛ بسیج مردم در یک برنامه خاص جهت رسیدن به یک هدف ویژه می باشد. در این بین رویکرد نوشهرگرایی از طریق توجه به ظرفیت های نوین اجتماعی، راهکارهای موثری در راستای احیای بافت های کهن و رو به افول شهری تکیه بر ارزش های سنتی و بازگشت به ساختار محلی دارد. در این پژوهش سعی بر آن است که با استفاده از رویکرد نوشهرگرایی و تاکید بر حفظ و احیای ارزش های محله محوری، باعث ارتقا عملکرد و افزایش کارایی محله شود. روش این پژوهش توصیفی - تحلیلی و مبتنی بر داده های کتابخانه ای و میدانی با توزیع پرسشنامه در میان جامعه آماری جمعیت آبکوه می باشد که به دنبال پاسخگویی به این سوال است که آیا بین توانمندسازی اجتماعی و فرهنگی محله فرسوده آبکوه و اصول و شاخص های نوشهرگرایی ارتباطی وجود دارد نتایج حاصل از تحقیق حاکی از آن است که با افزایش هر یک از اصول نوشهرگرایی در زمینه های پیاده - محوری، دسترسی به شبکه ارتباطی، قابلیت کیفیت زندگی، روابط اجتماعی و حفظ ساختارهای سنتی محله و میزان مشارکت مردمی می توان شاهد ارتقا و توانمندسازی اجتماعی و فرهنگی محله آبکوه بود.

کلیدواژه ها:

توانمند سازی ، بافت فرسوده ، نو شهر گرایی ، محله آبکوه