پری ناز فرشاد - کارشناس ارشد معماری، آموزشکده فنی و حرفه ای سما، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز، تبریز، ایران

از راه یافتن فناوری نوظهور نانو به عرصه مهندسی ساختمان مدت زیادی نمی گذرد. باپیدایش این علم در دهه ی 1990 میلادی، طیف گسترده ای از طراحی ها و ساخت ساختمان ها با نوآوری های جدید با مصالح کارآتر وپربازده تر شاهد هستیم. کارآیی بیشتر به معنای افزایش مقاومت، شکل پذیری، دوام و توانایی بیشتر نسبت به مصالح سنتی است. استفاده از مصالح توانمند، می تواند سبب حفظ منابع طبیعی و کاهش اثرات منفی زیست محیطی گردد. با توجه به افزایش تولیدگازهای گلخانه ای و گرم تر شدن کره زمین و به خطر افتادن محیط زیست و اهمیت پایداری انرژی و تولید انرژی های پاک، حضور معماری در این عرصه بسیار مهم و قابل توجه می باشد. با استفاده از فناوری نوبنیان نانو، امکان تهیه مصالح مناسب با توجه به ویژگی های مورد نیاز در بخش های مختلف ساختمان و تاسیسات و تجهیزات سرمایی و گرمایی، با در نظر گرفتن کاهش مصرف انرژی به طور مستقیم و غیر مستقیم فراهم خواهد شد. درمقوله فناوری نانو آنچه که در وهله اول به نظر می رسد دوستداربودن آن با محیط زیست و صرفه جویی در انر ژی است که آن را در زمره ی پیشرفت های بسیار عالی بشر قرار می دهد. در طی سال های اخیر مطالعات و تحقیقات گسترده ای در زمینه انر ژی های پاک و تجدید شونده صورت پذیرفته است. دراین میان فناوری نانومواد جایگاه مهمی را در این عرصه اشغال نموده که در پی آن به دستاوردهای مهمی نیز نایل گردیده است. در این راستا در این مقاله به بررسی رابطه نقش استفاده از فناوری نانو در جهت رسیدن به پایداری زیست محیطی شهر تبریز پرداخته خواهد شد.

معماری پایدار، فناوری نانو، محیط زیست، پایداری زیست محیطی