نقدی بر فرآیند طراحی معماری، رهیافتی بر شیوه های تفکر و سازماندهی فضا

شیوه آموزش دروس طراحی معماری در سیستم دانشگاهی ایران همواره با تلاطم و پیچیدگی زیادی روبرو بوده است. بروز نگرش های افراطی زمینه گرا یا زمینه ستیز، آوانگارد یا آزاد در کل منجر به بروز تقابل رویکردهای بی گرایش یا بس گرایش به عنوان شیوه های غالب آموزشی شده است. رویه هایی که با شیوه های طراحی آزاد و بر اساس سلایق و عقاید شخصی و یا تبعیت از آخرین تحولات و یافته های معماری و تکنولوژیکی ، سعی در تدوین فضایی مناسب و بهینه یا بدیع داشته اند. مطالعه رویه کاری فارغ التحصیلان این سیستم بیانگر پراکنده گی تعابیر و تصورات در خصوص فرآیند آفرینش معماری است، پراکندگی که ناشی از تصور فرآیند معماری بصورت یک روش صرفا خلاقانه و سلیقه ای و فاقد هر گونه روشمندی است. هدف اصلی این پژوهش بررسی و کنکاش در فرآیند آفرینش فرم و فضای معماری است، اینکه آفرینش معماری یک رویه خلاقه و مبتنی بر تصورات و پنداشته ای آنی طراح می باشد یا اینکه رویه ای است مبتنی بر روش و شیوه های خاص تحلیل ساختار فضای معماری پروژه. و اینکه آیا این پژوهش براساس مطالعات میدانی - کتابخانه ای و شیوه بررسی تحلیل محتوا، با بررسی تیوری های طراحی و نیز نظریات معماران آوانگارد معاصر در خصوص فرآیند آفرینش معماری مشخص می شود که خلاقیت در معماری به معنی بداهه کار کردن بدون روش نیست بلکه فرآیندی است روشمند و مبتنی بر سلسله مراتب، که حوادث و رویدادهای حادث در فرآیند خلق معماری (میدان فضایی) نیز بر چگونگی و کیفیت فضای خلق شده تاثیر گذار می باشند.

کلیدواژه ها:

آموزش ، آفرینش معماری ، خلاقیت ، فرآیند روشمند ، میدان فضایی