مهسا جنت پرست - دانشجوی کارشناسی مهندسی معماری
اباصلت عسکری رابری - عضو هیات علمی دانشگاه حکیم سبزواری

آن چیزی که این روزها در مورد معماری مدرسه می شنویم ،توجه به نقش محیط کالبدی در فراهم سازی زمینه های یادگیری بهترکه در امتداد کنش های فراوان در اندیشه و عمل بدست آمده ،است.قرن گذشته به عنوان بستر این تجربیات،شاهد واکنش های آشکاری در عرصه معماری مدرسه بود،اندیشه هایی که با رویکرد انسان گرایانه و آموزش آزاد مساعد بود و حول محور شخصیت کودکان دور می زد.اندیشه تجدید نظردر ضوابط دستوری،این اعتقاد را شکل می دهد که محیط و میدان مدرسه را باید از چهار دیوار شناخته شده آن بیرون آورد.این اندیشه که در واقع بازنگری اصلاح طلبانه ای به راهکار های معمول معماری مدارس به نظر می آمد،به مفهوم محیط های یادگیری رنگی تازه بخشید.رفتار افراد در محیط های آموزشی مانند تمام فضاهای زیستی دیگر علاوه بر تمام فاکتورهای دخیل در فرآیند طراحی تابعی از محیط ساخته شده می باشد. توجه نکردن به محیط و نیازهای محیطی انسان و نادیده گرفتن عوامل رفتاری به عنوان معیارهایی برای طراحی اثرات سویی را به دنبال دارد که به صورت کلی همه نشات گرفته از توجه به تمام معیارها از قبیل زیبایی شناختی، فرم و ... غیراز معیار رفتار انسان است. توجه به عوامل محیطی می تواند به محیط یادگیری مطلوب تری بیانجامد (اندروتی مک، 1387). در واقع باید میان فرایند های یاددهی ،یادگیری و محیط کلاس یک نوع هماهنگی اصولی برقرار باشد (ادوارد تی هال، 1376). هدف از این تحقیق ،نوع جدیدی از معماری نیست بلکه افزایش آگاهی طراحان نسبت به نگرش جدید در تحقیقات اخیر علوم رفتاری ،ماهیت محیط ساخته شده و فرایند طراحی است (جان لنگ، 1388 : 76). این تحقیق به بررسی تاثیرشاخصه های روانشناسی محیطی بر یادگیری در محیط های آموزشی با استفاده ازشیوه ی تحلیلی –توصیفی می باشد.

معماری مدرسه ، روانشناسی محیط ، آموزش ، یادگیری