محمد رضا گودرزی - استادیار دانشکده فنی و مهندسی گروه عمران، دانشگاه آیت الله العظمی بروجردی (ره)
رضا نظام الاسلامی - دانشجوی رشته مهندسی عمران، دانشگاه آیت الله العظمی بروجردی (ره)

مهندسی سبز جدیدترین فناوری برای طراحی ساختمان های پایدار است و اخیرا در طراحی راه ها از آن استفاده می شود . مفاهیم توسعه پایدار اعمال شده برای طراحی و ساخت راه ها شامل برنامه ریزی بلندمدت، فن آوری ها و روش های نوین، فنون مدیریت ساخت و استفاده مجدد از منابع می باشد. مهندسی سبز بخشی از هدف جهانی برای توسعه بلند مدت است که به پاسخگویی به نیازهای امروز بدون به خطر انداختن نسل آینده می پردازد. رواناب، آب حاصل از باران، برفاب یا ذوب شدن یخ است که در سطح زمین جاری می گردد و سیستم های مدیریت رواناب ها در همه جا وجود دارند ولی کمتر مورد توجه واقع شده اند. عملکرد نادرست در این سیستم ها باعث سیل گرفتگی معابر، بسته شدن موقت راه ها یا حتی تخریب کلی آن ها می شود. مدیریت رواناب تلاش می کند تا به دو موضوع اساسی بپردازد، مقدار جریان و کیفیت آب. جریان روانابی که بعد از بارش باقی می ماند و توسط نباتات جذب نمی شود، درون زمین نفوذ کرده، در فرورفتگی ها باقی می ماند و یا تبخیر می شود. میزان رواناب، مقدار آبی است که وارد سیستم مدیریت آب می شود؛ درحالی که کیفیت مربوط به مقدار آلاینده ها در رواناب است. اهمیت این موضوع به این علت است که جریان رواناب یک عامل موثر در آلودگی آب ها و یکی از بزرگ ترین منابع آلودگی کیفیت آب است. نکات کلیدی که بایستی در طرح رواناب مورد توجه قرار گیرند، جلوگیری از افزایش سطوح غیرقابل نفوذ، کاهش نفوذ آب و حوضه های زهکشی آبریز هستند. در این مقاله جدیدترین راهکارهای موثر در مدیریت رواناب ها از دیدگاه مهندسی سبز مورد بررسی قرار می گیرند. پارامترهای متفاوتی که در این مقاله مشخص شده اند، عوامل توسعه کم ضرر می باشند و درحالی که آلاینده های موجود در رواناب سیلابی را تصفیه می کنند موجب افزایش درصد نفوذ آب خواهند شد. در پایان مشخص می شود چنانچه رواناب به شیوه ای کنترل و مدیریت شود که از سیکل هیدرولوژیکی طبیعی هر منطقه خاص پیروی کند، بر محیط پیرامون خود تاثیر کمی خواهد داشت. روش تحقیق کتابخانه ای بوده است که از منابع متعدد جهت تحلیل مطالب استفاده شده است.

مهندسی سبز، رواناب، مدیریت رواناب