مرضیه پیراوی ونک - دکتری فلسفه عضو هیات علمی دانشگاه هنراصفهان

چهره شهرزبان شهر است زبانی که نشانگر تلقی یا تفکرانسان ازهستی و جهان است ساختن که بروز نمادین و خلاقانه اندیشیدن است نحوه وجود انسان درجهان و نگاه او به عالم و مکان را اشکار می سازد شهرسازی و معماری به مثابه بروز نمادین تفکر درقالب مادی و عینی دردوره های مختلف تاریخی با ایجادتغییر درتلقی انسان ازجهان و مکان دستخوش تغییر وتحول شدها ست عدول ازمعنای اصیل کلمه ساختن و بناکردن که به معنای سکونت آرامش و قرار الفت انس و محافظت است انسان معاصر را چنان دچار بحران بی مکانی و بی خانمانی احساس عدم امنیت و ارامش کرده که حتی درشهر و دیار خویش با فضای شهرخود بیگانه و نااشناست تنها زمانی میتوانیم ازفضای شهری به معنای واقعی برخوردار باشیم که ظاهر و چهره شهر متناسب با معنا و باطن یعنی فرهنگ باورها و عقاید شکل گیرد تا بتواند برای تک تک افراد احساس اشنایی و معناداری را ایجادکند تامل درمعنای اصیل ساختن و مکان میتواد ارایه دهنده الگوی پیشنهادی به منظور اصالت بخشیدن به سیمای شهردرراستای معناداری دلالت گری و زبانی بودن آن باشد این مقاله ب انگاهی پدیدارشناسانه سعی درخوانش سیمای شهر به مثابه زبان شهردارد

مکان، شهر، ساختن، سکونت، بودن، جهان، زبان