آرام کریمی - دانشجوی کارشناسی ارشدبرنامه ریزی آمایش سرزمین دانشگاه تربیت مدرس تهران
حسن احمدی - استادیار گروه جغرافیا دانشگاه تربیت مدرس تهران

سطوح منطقه ای به عنوان سطحی از فضای مدیریت و اجرای سیاست های توسعه ای همواره مورد توجه محافل علمی،سیاست گذاری و اجرایی بوده است. نابسامانی در برنامه ریزی توسعه منطقه ای کشورهای جهان سوم که در اثرعوامل گوناگون تحت تاثیر مکانیسمهای حاکم بر ساختارهای اقتصادی – اجتماعی و سیاسی پدید آمده است، موجب گسستگی روابط بین شهر و روستا و عدم تعادل فضایی حوزه های پیرامون خود شده و عدم تعادلهای منطقهای را بوجود آورده است. این نابرابری منطقهای که در ایران اتفاق افتاده است از مشارکت مردمی کاست و بخشگرایی را در نظام برنامه ریزی کشور حاکم ساخت. در این میان در امر برنامهریزی یکی ازجنبه های که کمتربدان پرداخته شد برنامهریزی توسعه منطقهای پایدار سکونتگاه ها است که به ایجاد هماهنگی در فضاهای کشور با مشارکت مردمی و توجه به مسایل کیفی و همینطور پدید آمدن بهترین فضا برای توسعه موزون و عدم تمرکز تاکید دارد. استان کردستان مانند اغلب استانهایکشور از عدم سیاست های مناسب توسعه منطقهای رنج برده است بنابراین توجه به مقوله برنامه ریزی توسعه منطقه ایاستان کردستان و نیز ارایه راهکارهایی جهت بهبود مساله ضروری به نظر میآید. تحقیق حاضر با چنین نگرشی به ارایه الگوی پایدارتوسعه منطقه ای درجهت سوق دادن منطقه موردمطالعه به مسیر توسعه میپردازد. این مقاله با روش توصیفی – تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای و اینترنتی درصدد بررسی الزامات تحقق برنامه ریزی توسعه منطقه ای وارایه الگوی مناسب جهت توسعه پایدارمنطقه ای دراستان کردستان را دارد.

برنامه ریزی، توسعه منطقه ای، توسعه پایدار ،SWOT ، استان کردستان