ارزیابی داربستهای نانوالیافی پلی کاپرولاکتان کیتوسان در مهندسی بافت غضروف: مروری

تخریب غضروف مفصلی یکی از عوامل ایجاد ناتوانی در افراد بزرگستال می باشد. با توجه به محدودیت بافت غضروف در ترمیم خود روشهای مختلفی همچون جراحی برای درمان بافت آسیب دیده استفاده می شود اما تهاجمی بودن و هزینه بالا از مشکلات این روش ها می باشد. امروزه مهندسی بافت با هدف کشت سلول بر روی داربست، به منظور بهبود و بازیابی نقصهای غضروف توجهات زیادی را به خود جلب کرده است روش های مختلفی برای ساخت داربست وجود دارد اما از روش الکتروریسی به دلیل شباهت ساختار الیاف الکتروریسی شده به ماتریکس خارج سلولی غضروف طبیعی در زمینه پزشکی استفاده می شود داربست مهندسی بافت می بایست زیست سازگار زیست تخریب پذیر، مستحکم و متخلخل باشد. هدف از این پژوهش بررسی ویژگی های داربست مهندسی بافت، تاثیر افزودن مواد زیستی مختلف بر روی خواص مکانیکی و ارزیابی های سلولی و حرارتی به منظور بازسازی بافت غضروف می باشد.

کلیدواژه ها:

الکتروریسی ، نانوالیاف ، آرتروز ، مهندسی بافت