حسین خلیلی - کارشناسی ارشد روان شناسی بالینی- دانشگاه آزاد واحد بروجرد- لرستان –نویسنده مسیول
مصطفی نوکنی - دکتری روانشناسی بالینی- عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی اراک-اراک -ایران
کوروش گودرزی - دکتری روان شناسی تربیتی- عضو هیات علمی دانشگاه آزاد واحد بروجرد-بروجرد-ایران
حسین داودی - دکتری مشاوره- عضو هیات علمی دانشگاه آزاد واحد خمین- خمین – ایران

پژوهش حاضر به منظور تعیین اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی گروهی بر کاهش باورهای غیرمنطقی و افزایش خودکارآمدی افراد وابسته به مواد تحت درمان با متادون در شهر ازنا بود. طرح پژوهش به شیوه نیمه آزمایشی همراه با طرح پیش آزمون و پس آزمون انجام شد. جامعه آماری شامل کلیه افراد وابسته به مواد تحت درمان با متادون در کلینیک ترک اعتیاد بودند که تعداد 40 نفر مبتلا به سوء مصرف مواد تحت درمان نگهدارنده با متادون به شیوه تصادفی از مرکز ترک اعتیاد انتخاب و در دو گروه آزمایش و گروه گواه به شیوه تصادفی قراگمارده شدند. نمونه پوهش به پرسشنامه های خودکارآمدی برامسون (1999) و باورهای غیر منطقی جونز (1968) پاسخ دادند. گروه آزمایش به مدت 10 جلسه تحت درمان رفتار درمانی دیالکتیکی گروهی قرار گرفتند و گروه گواه بدون هیچ درمان گروهی تنها داروی متادن دریافت کردند داده ها به کمک روش آماری تحلیل کوواریانس چند متغیری با استفاده از نرم افزار آماری spss18 تحلیل شدند. یافته های پژوهش نشان داد که رفتار درمانی گروهی دیالکتیک توانسته میزان باورهای غیر منطقی را کاهش و باورهای خودکارآمد را افزایش دهد. در کل نتایج حاصل از این بررسی نشان می دهد که آموزش رفتار درمانی دیالکتیکی گروهی بر میزان خودکارامدی و باورهای غیرمنطقی افراد وابسته به مواد تحت درمان بامتادن موثر بوده است .

باورهای غیر منطقی ، خود کار آمدی، رفتار درمانی دیالکتیک گروهی