بررسی امکان اعتصاب در ایران و هند

اعتصاب یکی از راه های رسیدن به خواسته های سندیکاهاست لذا در بدو امر آزادی سندیکایی باید تضمین گردد. در ایران و هند آزادیسندیکایی به رسمیت شناخته شده اما در قوانین این دو کشور از اعتصاب به منزله یک حق بنیادین سخن گفته نشده است. در هند باوجود اینکه در رویه این امکان را به عنوان حق شناسایی نمی کنند اما محدودیت های وارد بر آن را به درستی اعمال می نمایند. در ایراننیز در قانون کار تنها یک حالت از اعتصاب آن هم تعطیل کار ضمن حضور در کارگاه به رسمیت شناخته شده است که نمی توان آن را بهسایر موارد تسری داد. اعتصاب به دلایل مختلفی بروز می یابد و آثار سوءی بر اقتصاد و جامعه دارد و به جهت این آثار با محدودیت هاوممنوعیت هایی به ویژه در بخش عمومی روبروست. لذاست که باید قوانینی در این باره به روشنی شرایط اعتصاب را بین نمایند تا از توالیفاسد ناشی از نقص قوانین جلوگیری شود؛ چرا که اعتصاب در جوامع امروزی امری گریزناپذیر است.

کلیدواژه ها:

اعتصاب ، شناسایی ، محدودیت و ممنوعیت