اثربخشی واقعیت درمانی به شیوه گروهی بر سازگاری اجتماعی و کیفیت زندگی شرکت کنندگان همایش دیدن

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی واقعیت درمانی به شیوه گروهی بر سازگاری شرکت کنندگان همایش دیدنانجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی و طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شاملکلیه شرکت کنندگان در همایش دیدن در سال 1394 بودند.با استفاده از روش نمونه گیری دردسترس 30 شرکتکننده انتخاب و به طور تصادفی در گروه های آزمایش و گواه (n1=n2=15) جایگزین شدند. سطح سازگاری اجتماعی همه شرکت کنندگان بوسیله پرسشنامه های سازگاری اجتماعی پیکل و ویسمن ) 1999 ( اندازه گیریشد. مداخلات مبتنی بر واقعیت درمانی در 9 جلسه گروهی به مدت دو هفته برای آزمودنی های گروه آزمایش اجراشد و برای آزمودنی های گروه کنترل هیچ برنامه ای اجرا نشد. در پایان مداخلات، دوباره سطح سازگاری اجتماعیاعضا شرکت کننده اندازه گیری شد )پس آزمون( و با استفاده از تحلیل کوواریانس تحلیل شد. نتایج نشان داد کهمداخلات مبتنی بر واقعیت درمانی بر سطح سازگاری اجتماعی اعضا گروه آزمایش به طور معناداری تاثیر داردبر اساس نتایج پژوهش می توان نتیجه گرفت که آموزش واقعیت درمانی روش مناسبی برای بهبود (P<0/01). بر اساس نتایج پژوهش می توان نتیجه گرفت که آموزش واقعیت درمانی روش مناسبی برای بهبود سطح سازگاری اجتماعی افراد می باشد.

کلیدواژه ها:

واقعیت درمانی ، سازگاری اجتماعی ، همایش دیدن