الهه محمدی - کارشناس ارشد روانشناسی بالینی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بیرجند

اهداف: هدف پژوهش تعیین میزان اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی در کاهش خلق افسرده بیماران دیابتی نوع دو بود.روش: پژوهش حاضر مطالعه ای از نوع نیمه آزمایشی بر اساس طرح پیش آزمون_ پس آزمون با گروه آزمایش و گواه بود. حجمنمونه از روش نمونه گیری در دسترس و به صورت تصادفی بوده است. تعداد 50 نفر انتخاب و به دو گروه 25 نفره تقسیم شدند. این افرادبین سنین 30 تا 52 سال با حداقل تحصیلات دیپلم و فاقد مشکلات روانپزشکی شدید بودند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه کنترلعواطف ویلیامز و چامبلس (1997) استفاده شد که دارای 42 ماده (سوال) و 4 زیرمقیاس است که یکی از این چهار خرده مقیاس خلقافسرده میباشد. پایایی این مقیاس از طریق آلفای کرونباخ 0/747 محاسبه شد. برای تجزیه تحلیل داده ها از آمار توصیفی (میانگین، انحراف معیار و فراوانی) و آمار استنباطی (تحلیل کوواریانس چند متغیری) در سطح معناداری 0/05 استفاده شد. برای تجزیه تحلیل داده ها از آمارتوصیفی و آمار استنباطی در سطح معناداری 0/05 استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد از 50 نفر بیمار مبتلا به دیابت نوع دو، 64 درصد زن و 36 درصد مرد بوده اند، سن بیماران بین 30 بیماری 6/58 سال بوده است. نتایج نشان داد آموزش DBT بر خلق افسرده بیماران (0/016) اثر معناداری داشته است. نتیجهگیری: در حوزه درمان و زمینه کار با بیماران دیابتی و افرادی که از خلق افسرده بالا رنج میبرند، رفتاردرمانی دیالکتیکیبا توجه به ماهیت آن بسیار کارا و نویدبخش به نظر می رسد.25 بوده است. بیماران با سابقه حداقل یک سال تا دوازده سال بودهاند و میانگین سابقه

رفتاردرمانی دیالکتیکی، دیابت، خلق افسرده