بررسی مفهوم قلمروگرایی در قلمروهای شهری و تاثیر آن در تسهیل تعاملات اجتماعی نمونه موردی محدوده سه راه جمهوری تا میدان ولی عصر تهران

فضای شهری ظرف فعالیت های شهری و بستری برای تعاملات اجتماعی به شمار می آیند.که حریم خصوصی افراد و نیازهای فردی- اجتماعی آنها در این فضا به واسطه وسعت و تنوع روابط و تراکم جمعیتی شهرهای بزرگ، متزلزل شده است. بنابراین افراد در انواع قلمروهای شهری همواره به دنبال سطحی بهینه از تعامل اجتماعی هستند. و این سطح نتیجه تعادل میان دو نیروی داشتن و نداشتن تمایل به رابطه است. قلمروگرایی به عنوان یکی از ابعاد اجتماعی فضای شهری و عامل تنظیم مرزها، به فرد کمک می کند که خود را در صورت تمایل در ارتباط با دیگران قرار دهد. در این مقاله رفتار قلمروگرایی کاربران و انواع تعامل در قلمروهای شهری مطالعه شده است. هدف تبیینی تحقیق آن است که بر اساس رفتار قلمروگرایی، سطح تعامل اجتماعی متفاوت است. این گزاره نظری در محدوده سه راه جمهوری تا میدان ولی عصر تهران مورد آزمون واقع شده است و داده ها با استفاده از مشاهده و پرسشنامه جمع آوری شده است.که در مطالعه توصیفی از روش Mapping و در تحلیل استنباطی داده ها از ضریب همبستگی اسپیرمن استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد، بین میزان قلمروگرایی و میزان تعامل هم تغییری وجود دارد. و میزان قلمروگرایی بر حسب کیفیت ویژگی های قلمروگرایی متفاوت است و به واسطه این ویژگی ها ظهور عینی میابد. ایجاد حس تعلق، مالکیت و تحریک رفتار قلمروگرایی شهروندان درانواع قلمرو شهری ضرورتی است که به افزایش کارایی و بهبود نظارت بر مرز میان خود و دیگران از طریق شخصی سازی در محیط می انجامد. و برای رسیدن به تعامل بهینه این معیارها بسیار موثر هستند.

کلیدواژه ها:

قلمرو شهری ، قلمروگرایی ، تعاملات اجتماعی