رویکرد پژوهش نوستالژیک در مطالعات علوم انسانی

نوستالژی ترکیبی از احساس حسرت نسبت به گذشته و نیز غم غربت است؛ این اصطلاح در ابتدا از علم پزشکی وارد حوزه روانشناسی شد و سپس به ادبیات و دیگر حوزه ها راه یافت. نوستالژی یک دیدگاه رمانتیک، خاطره انگیز، احساس درونی تلخ و شیرین به اشیا، اشخاص و موقعیت های گذشته و نیز اشتیاق برای چیزهای از دست رفته و در حسرت یا اشتیاق بودن است؛ بنابراین حسرت گذشته، غم ناشی از غربت و یا از دست دادن دوستان، نزدیکان یا افراد مورد علاقه، اندوه ناشی از اوضاع نابسامان زندگی، یادآوری خاطرات دوران کودکی، و اتفاقاتی که انسان در زندگی با آن سروکار دارد، در حیطه نوستالژی محسوب می شود. از این رو اصطلاح، وسیله ای برای بیان دلتنگی، بازآفرینی و تولید اندیشه های نو، فرو رفتن در عمق اندیشه ها و خودآگاه و ناخودآگاه جمعی و فردی است. بررسی و مطالعه در زمینه تفکرات نوستالژیک میتواند ملاکی برای آگاهی در مورد کیفیت زندگی یک جامعه در طول زمان، تغییر و تحول تفکرات و دیدگاه های شهروندان و آمال و آرزوهای آنها، صفات روحی، ایمان و اعتقادات، فعالیت ها، نمایش نقاط ضعف، قوت و اوج و تعالی یک جامعه و تغییر الگوهای زندگی آنها باشد.

کلیدواژه ها:

نوستالژی ، گذشته گرایی ، ابعاد فردی و اجتماعی ، علوم انسانی