هرمنوتیک معنایی شکر و مراتب شاکرین در کلیات شمس تبریزی

مقاله پیش رو،براساس مبانی هرمنوتیک؛که کندوکاو آثار برای کشف رازها و بیان اندیشه ها و نیت های مولفان است؛ تنظیم شده است و هدف آن بررسی تاویلی در اندیشه مولانا جلال الدین محمد به مقوله شکر و درجات شاکرین، در کتاب دیوان شمس است. به این منظور تلاش شده است،ضمن به دست دادن شواهدی از مواجه مولانا با این دو مهم،محورهای اندیشگی او در این باره نموده شود. نگارندگان ابعادی از عرفان پویای مولانا را که بر مبنای نفی خودیت، شکر از خوف یا رجا،تفاوت شکر اصفیا با اقویا، اعتقاد بر شکر و دوراندیشی و امید حاصل از تجربیات آفاقی به مدد جهان بینی و مشی شاکرانه او برای در دسترس نمودن و زمینی کردن عرفان، حتی برای اشخاص عادی را با نبوغی بازبسته به تجربه درونی آدمی و مبتنی بر اعتدال که منتهی به امیدواری و شادی بشر می شود برای هر گروه از افراد جامعه به فراخور درک و دریافتشان از هستی، مورد تاکید قرار داده اند.

کلیدواژه ها:

هرمنوتیک ، مولوی ، دیوان شمس ، شکر ، درجات شاکران ، حال شکر