تاثیر ظرایب جزء آیین نامه یوروکد 7 با آنالیز پایداری به روش تعادل حدی شیروانی های خاکی با خاک های دانه ای

اغلب روش های تحلیلی که برای ارزیابی پایداری شیروانی ها بکار می رود بر مبنای روش های تعادل حدی استوار هستند، که در آنها مکانیزم گسیختگی ترانشه، بحرانی ترین سطح گسیختگی درنظر گرفته می شود و با محاسبه ضریب اطمینان شرایط پایداری یا عدم پایداری شیروانی مورد بررسی قرار می گیرد، و با توجه به نوع گسیختگی، ضریب اطمینان، با یکی از روش های مرسوم نظیر روش فیلینیوس، روش بیشاب ساده، روش نویلر، روش جانبو، روش شاسپنسر، و ... محاسبه می گردد. سپس ضریب اطمینان بدست آمده با ضریب اطمینان مجاز پیشنهاد شده در آیین نامه ها تدقیق داده می شود. یوروکد 7 آیین نامه ای است که توسط سازمان سیاست استانداردها و کمیته استراتژی اروپا تدوین گردید و با حذف ضریب اطمینان کلی از مراحل طراحی، ضرایب جزیی را تعریف نمود که به پارامترهای طراحی اعمال می گردید، این ضرایب با توجه به پارامتر و شرایط طراحی، متفاوت بود، در این مقاله سعی شده است تا اثرات ناشی از اعمال ضرایب جزء بر طراحی ترانشه های خاکی با خاک های دانه ای مورد بررسی قرار گیرد. برای این منظور ترانشه هایی با پارامترهای متفاوت با روش تعادل حدی و روش یوروکد 7 با استفاده از نرم افزار GeoStudio2007 مورد تحلیل قرار گرفت و نتایج حاصل از دو روش با هم مقایسه شدند، که بیانگر این نکته بود که روش یوروکد 7 برای طراحی ترانشه های خاکی با خاک های دانه ای نسبت به روش تعادل حدی نتایج بهینه تر و قابل قبول تری را می دهد، و افزایش نسبی ضرایب اطیمنان پایداری را در روش یوروکد 7 نسبت به روش تعادل حدی مشاهده کردیم.

کلیدواژه ها:

روش تعادل حدی ، شیروانی های خاکی ، خاک های دانه ای ، یوروکد 7 ، ضرایب جزء ، GeoStudio