سیاست گذاری توسعه فناوری به دام اندازی و ذخیره سازی دی اکسیدکربن در ایران

بر اساس مطالعات صورت گرفته توسط آژانس بین المللی انرژی، دستیابی به سطح انتشار ppm 450 معادل دی اکسیدکربن به معنای کاهش میزان انتشار گاز دی اکسیدکربن در سال 2050 به 50% میزان انتشار این گاز در سال 2005 است و این امر، بر بهره گیری از مجموعه ای از سیاست های کاهش انتشار کربن طی قرن حاضر دلالت دارد. امروزه، فناوری به دام اندازی و ذخیره سازی دی اکسیدکربن (CCS) در بسیاری از کشورها، به عنوان یک راهبرد بسیار مهم در برنامه های استراتژیک بلندمدت کاهش کربن مطرح است. با این حال، پتانسیل کامل این فناوری به عنوان یک گزینه تسکین شرایط اقلیمی تنها در صورت پیاده سازی این طرح در کشورهایی که به سرعت در حال توسعه بوده و برای تامین نیازهای انرژی خود به شدت به سوخت های فسیلی وابسته هستند، محقق خواهد شد. کشور ایران در میان سایر کشورها، از نظر میزان انتشار گاز دی اکسیدکربن در رده هشتم قرار دارد و بنابراین، یک گزینه مناسب و واجد شرایط برای پیاده سازی این طرح به شمار می رود. در پژوهش پیشرو، ابتدا به تبیین لزوم پیاده سازی فناوری به دام اندازی و ذخیره سازی دی اکسیدکربن در ایران پرداخته می شود. پس از آن، عوامل تعیین کننده مخصوص بازار در روند توسعه و نیز، مهم ترین موانع موجود در برابر توسعه این فناوری در این کشور مورد ارزیابی قرار می گیرد. در انتها، راهکارها و سیاست های لازم جهت رفع آنها ارایه خواهد شد

کلیدواژه ها:

سیاستگذاری ، تغییرات آب وهوایی ، سیاست های کاهش انتشار گازهای گلخانه ای ، فناوری به دام اندازی و ذخیره سازی دی-اکسیدکربن