بهبود بازده تلقیح مصنوعی درمیشهای نژادزندی بااستفاده ازهورمونهای استرادیول و اکسی توسین

هدف ازاین تحقیق بررسی اثراسترادیول و تزیریق درون عضلانی و درون وردی دوزهای مختلف اکسی توسین بربازشدن سرویکس و درصد آبستنی میشهای نژادزندی درانتهای فصل تولیدمثلی اوایل فروردین بود دراین مطالعه از63 میش سه تا چهارساله بامیانگین وزنی 55 کیلوگرم استفاده شد درازمایش اول به همه میشها مقدار 100میکرولیتر استرادیول تزریق شد 12 ساعت پس ازآن میش ها به هفت گروه مساوی تقسیم شدند گروه اول به عنوان گروه شاهد انتخاب شد و هورمون اکسی توسین دریافت نکرد شش گروه دیگر به دو دسته تزریق درون عضلانی و تزریق درون وریدی تقسیم شدند و میشها درهردسته درسه سطح 60و80و100واحدهورمون اکسی توسین را دریافت کردند میزان نفوذ به سرویکس قبل ازتزریق ده دقیقه و 12 ساعت پس ازتزریق استرادیول قبل ازتزریق اکسی توسین و همچنین 15دقیقه پس ازتزریق اکسی توسین با پیپت مدرج تلقیح مصنوعی اندازه گیری شد ازمایش دوم مانند ازمایش اول بود بااین تفاوت که به میش ها استرادیول تزریق نشد و فقط اثراکسی توسین بربازشدن سرویکس تعیین شد درازمایش سوم میشها برای همزمانی فحلی به مدت 12 روز سیدرگذاری شدند و درهنگام سیدربرداری به همه میش ها مقدار 500 واحدهورمون eCG تزریق شد قبل ازتلقیح مصنوعی میشها به هفت گروه مساوی تقسیم شدند گروه اول به عنوان گروه شاهد انتخاب شد و هورمون اکسی توسین دریافت نکرد شش گروه دیگر به دودسته تزریق درون عضلانی و تزریق درون وریدی تقسیم شدند و میش ها درهردسته درسه سطح 60و80و100 واحدهورمون اکسی توسین رادریافت کردند

کلیدواژه ها:

سرویکس ، استرادیول ، اکسی توسین ، اولتراسونوگرافی ، درصد آبستنی