جستاری در خصوص تحولات ادبیات و معماری با نگاه ساختارگرا و ساختارشکن قرن بیستم

مقارن با تحولات عظیمی که در چند قرن اخیر در حوزه تفکر صورت گرفته است، هنر و معماری نیز دستخوش دگرگونی های شده که بازخورد آن را می توان در تعدد سبک ها مشاهده کرد. یعنی این هنر است که تفکرات تاپسیس می کند. هر تفکر جدید یا نظریه علمی تازه موجب ایجاد سبکی نو در هنرهای مختلف می گردیده است. بازخوانی ریشه ها و تاثیرات هر یک از این دگرگونی ها و نحوه پاسخ گویی آنان در جامعه هنرها، ضمن دریافت و امکان نقد صحیح تر تاریخ، کمک می نماید از ارتباط شکلی فازغ از مفهوم در آثار داخلی جلوگیری شود. در حالی که سبک های چون ساختارگرایی و ساختار شکنی در غرب متولد شده و در حال حاضر منسوخ گردیده اند دیده می شود. که متاسفانه هنوز در کشور عزیزمان ایران از آن ها غایب از درک صحیح از مبانی فکری هر یک، به الگوبرداری هایی که آن هم تنها شکلی فرمی ادامه دارد. بر این اساس با توجه به اینکه شروع جریان این دو اندیشه از نظر روان شناسی ممکن گردیده است، مطالعه موازی ادبیات و معماری در این پست است می تواند، به روشن تر شدن مطالعه این حوزه کمک نماید. در واقع، مقاله حاضر به تحقیق در ریشه های این دو نگاه یعنی ساختارگرایی و ساختار شکنی در فلسفه، ادبیات و معماری در بررسی تاثیرات آن ها بر دگرگونی های معماری معاصر غرب اختصاص می یابد. ساختارگرایی و ساختارشکنی در حال حاضر بخشی از تاریخ تیوری و تجربه هنر و معماری در قرن بیستم به شمار می رود. این بو کرد که هر دو با منطقی به ساختار زبان شناسی آغاز گردیده بودند، در ابتدا در ادبیات و در ادامه در سایر هنرها ابزاری برای نمایش ایده های خود یافتن. آنچه مسلم است این است که ادبیات و معماری در دو سطح متفاوت هر یک از فرهنگ و تحولات فلسفی حاکم بر جامعه تبعیت می نمایند. در این راستا ادبیات دلیل بی واسطه تر بودن نسبت به معماری، از تاثیرات بالاتری بهره مند می باشد.

کلیدواژه ها:

فلسفه ، ادبیات ، معماری ، ساختارگرایی ، ساختار شکنی ، معماری معاصر