نسترن نژداغی - دانشجوی دکترای شهرسازی اسلامی دانشگاه هنر اسلامی تبریز
محمدرضا پورجعفر - استاد دانشگاه تربیت مدرس

پژوهش حاضر در پی تبیین ماهیت اقداماتی است که طی دهه های اخیر در یکتا بافت پیوسته تاریخی به جا مانده از شهرهای ایران با هدف مداخله به منظور سامان دهی آن صورت گرفته و گاه نقش روزآمد سازی را در آن ایفا کرده است. بافت تاریخی شهر شیراز با مساحت 360 هکتار آن در مرکزیت هندسی این شهر پیش از آغاز مداخلات سه دهه گذشته، طی قرن ها از گزند آسیب ها و تهدیدها و بزرگ مقیاس به دور مانده بود و مصداق پایداری در کالبد و عملکرد بافت قدیم شهری محسوب می شد. از این پالیوسن به رمزگشایی این پایداری بقا در زمان جهت استفاده در فرایند برنامه ریزی آتی آن رخ می نماید. هرچند اقدامات پراکنده ای هم که در این بافت رویداد، تداعی کننده هجمه مدرنیته در شهر است و کوچک ترین اثری از توجه به بستر طرح های انجام شده و هویت تاریخی شیراز ، به اصول نظام دهنده سازمان فضایی و کالبدی آن و همچنین نقش اجتماعات محلی و ساکنین این بافت در آن ها به چشم می خورد. با توجه به اعمال مدیریت شهری طی سال های اخیر به این محدوده از شهر و تغییر نگاه از میراث فرهنگی به سمت، در این پژوهش سعی بر این بوده است اثرات مداخلات صورت گرفته در این بافت که تحت تاثیر دیدگاه های مدرنیستی به وقوع پیوسته است تحلیل گردد تا بتوان با مقایسه با رویکرد بازآفرینی پایدار به برنامه ریزی مداخلات آتی دست یافت. پژوهش حاضر از نوع کاربردی بود و به روش توصیفی - تحلیلی صورت پذیرفته است. آنچه در این پژوهش صورت پذیرفته شناخت مولفه ها و پتانسیل های کارآمدی بافت تاریخی شهر شیراز در شرایط معاصر است تا بتوان پایداری آن که به تبع آن هویت شهر به جا خواهد ماند کمک نمود.

مدرنیته ،بافت تاریخی ، شیراز ، بازآفرینی پایدار