بررسی ومطالعه جایگاه تزیینات در دوره پهلوی اول (نمونه موردی شهرتهران)

معماری به عنوان یکی از عالی ترین هنرهای ایرانی، بستر مناسبی برای تجلی و گسترده هنر تزیینی است. تزیینات به هنر تزیینات به عنوان پدیده ای برجسته در تاریخ معماری این سرزمین دارای اصالت و پیشینه ای غنی است و واکنش های تصویری و تزیینی مختلف حضور و هویتی دیرینه داشته است . استفاده از تزیینات همواره در گذشته تاریخ معماری ایران زمین، امری مستمر و همواره با خلاقیت بوده است که نمونه های متعدد آن در شکل گیری تزیینات وابسته به معماری تاثیر گذاشته است. در این دوره بهره گیری از برخی مواد و مصالح ساختمانی که از گذشته نیز معمول بود بار دیگر از سوی معماران و استاد کار را مورد توجه قرار گرفته که بازگشت به سبک معماری دوران هخامنشی و ساسانی، استفاده از سنگ و آجر در بناهای این دوره مشهود است. این نوشتار چنین بیان می کند که تزیینات و ترکیبات در عصر پهلوی اول (1٬299 - 1٬320 شمسی) علی رغم تنوع سبک در معماری بتواند تعدادی طرح و نقش مطلوب را از تزیینات مختلف ایجاد کند همچنین شیوه های متعدد تزیینی، تکنیک های ساخت، فرم های خواست به اشکال گوناگون در این سرزمین نشان از خلق تزیینات معماری به ویژه در دوره پهلوی اول است که در مقطع مصر به عنوان شیوه های شاخص و منحصر به فرد و بازگو کننده هنر ایرانی باشد. در این تحقیق که به شیوه پژوهش کیفی و به روش توصیفی تشخیصی در آثار معماری با کاربری های مختلف و متفاوت در شهر تهران در این دوره انجام گشت، نتایج زیر حاصل شده که نشان می دهد که هنر تزیینات در این دوره، که در طرح و نقشه و چه در ترکیب مصالح تزیینی و در بستر حوزه های مختلف ثبتی معماری (تست نمودارهای ارایه شده) به چه میزان هنر تزیینی خود متاثر از آثار گذشته ایرانی اسلامی و یک کلاسیک ایرانی و غربی بوده است.

کلیدواژه ها:

تزیینات پهلوی ، معماری پهلوی اول ، هنر تزیینات