واکاوی برنامه ریزی مبتنی بر آمایش سرزمین؛ راهکار همبستگی ملی ( با تاکید بر رهیافت عدالت اجتماعی)

توسعه ملی و رشد اقتصادی هنگامی میسر است که افراد یک کشور با وحدت و اتحاد یکپارچه گام به سوی تعالی بردارند؛ یکی از بسترهای تحقق آن اینست که منابع، متناسب با موقعیت افراد و مناطق و با بهره گیری از علم جغرافیای کاربردی و اقتصادتوزیع شود. این مهم توسط آمایش سرزمین که یکی از انواع برنامه ریزی است، تحقق می یابد. در برنامه ریزی مبتنی بر آمایش، سرزمین به عنوان رکن اساسی و تعیین کننده در تامین اهداف توسعه اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، سیاسی توجه میشود و به تبع آن اصل عدالت در جامعه عینیت می یابد. مقاله حاضر به بررسی تعاملات میان برنامه ریزی مبتنی بر آمایش سرزمین و برقراری عدالت در راستای دستیابی به همبستگی ملی می پردازد و در نهایت با ارایه مدلی ترسیمی به بررسی تعاملات ما بین آنها خواهد پرداخت