بررسی اعتبار و مصادیق کاربرد ظن در اثبات امور کیفری
- سال انتشار: 1395
- محل انتشار: کنفرانس ملی فقه، حقوق و روانشناسی
- کد COI اختصاصی: CJLP01_084
- زبان مقاله: فارسی
- تعداد مشاهده: 2055
نویسندگان
دانشجوی دکتری، الهیات فقه و مبانی حقوق اسلامی
کارشناس ارشد علوم سیاسی
چکیده
بر اساس ماده 160 قانون مجازات اسلامی ادله اثبات جرم عبارت از: اقرار،شهادت ،قسامه، سوگند در موارد مقرر قانونی و علم قاضی است . از طرفی قانون گذار در ماده 162 ق .م.ا اماره را با احراز شریطی بعنوان دلیل اثبات جرم محسوب می نماید: هر گاه ادله ای که موضوعیت دارد فاقد شرایط شرعی وقانونیلازم باشد، می تواند به عنوان اماره قضایی مورد استناد قرار گیرد مشروط بر اینکه همراه با قراین و امارات دیگر، موجب علم قاضی شود. با نگاهی به مباحث اصولی، امارات به لحاظ ماهوی دلایلی هستند که از حیث حکایت و کاشفیت ظنی از واقع، معتبر دانسته شده اند؛ بدین معنا که ظن نوعی برآمده از اماره،مانند علم، حجت شمرده شده است؛ البته با این تفاوت که حجیت علم، ذاتی است، لیکن حجیت ظن، جعلی و اعتباری است. هدف این نوشتار بررسی اعتبار و مصادیق کاربرد ظن در اثبات امور کیفری بوده ؛ روش اتخاذ شده در این تحقیق توصیفی و برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش کیفی و تبیین نظرات کارشناسان(اعم از فقهی و حقوقی) استفاده شده است. به این ترتیب که نظر کارشناس پیرامون انواع ظن و تطبیق اعتبار آن در حقوق، تبیین مصادیق کاربرد ظن در امور کیفری و در نهایت تکلیف قاضی در اجرای موارد پیش گفته را مورد تحلیل و تبیین قرار می دهد. بررسی مباحث فوق حاکی از تطبیق ظن خاص با اماره قانونی و ظن مطلق با اماره قضایی است و قاضی در مواجهه با امارات قضایی(بر خلاف امارات قانونی)، اجباری در پذیرش بی چون وچرای آن نداردولی هنگامی میتواند از قبول آن امتناع نماید که دلایل مخالفت خود را به صورت مستند بیان نماید.کلیدواژه ها
ظن،اماره،فقه،حقوق،امور کیفریمقالات مرتبط جدید
- بررسی تطبیقی محدودیتهای حقوق متهم در نظام قضایی ایران و انگلیس
- تحلیل نقش مردم در استقرار عدالت اجتماعی با استناد به آیه لیقوم الناس بالقسط» در اندیشه امام خمینی و مقام معظم رهبری
- ماهیت و آثار قرارداد پیش فروش ساختمان با رویکرد قضائی
- واکاوی چالشهای مهریه در اجرای احکام مدنی
- تحلیل تاثیر تحریمهای یک جانبه ایالات متحده آمریکا بر چالشهای اصل عدم مداخله در حقوق بین الملل
اطلاعات بیشتر در مورد COI
COI مخفف عبارت CIVILICA Object Identifier به معنی شناسه سیویلیکا برای اسناد است. COI کدی است که مطابق محل انتشار، به مقالات کنفرانسها و ژورنالهای داخل کشور به هنگام نمایه سازی بر روی پایگاه استنادی سیویلیکا اختصاص می یابد.
کد COI به مفهوم کد ملی اسناد نمایه شده در سیویلیکا است و کدی یکتا و ثابت است و به همین دلیل همواره قابلیت استناد و پیگیری دارد.