بررسی تطبیقی تصدی امر حضانت اطفال در فقه و قانون مدنی

حضانت به معنای سرپرستی بر طفل و مجنون به جهت تربیت، نگهداری و هر کاری است که به مصلحت او باشد. بر اساس قول مشهور فقهاء امامیه حضانت کودک پسر تادوسالگی و کودک دختر تا هفت سالگی با مادر است و پس از آن، حضانت هر دو به پدر تعلق میگیرد و با فوت یکی از والدین، نگهداری و سرپرستی کودک به دیگریمنتقل میشود؛ در صورت فوت پدر و مادر، سرپرستی و حق حضانت کودک با جد پدری اوست اما فقهای اهل سنت معتقدند که در صورت فوت مادر، باوجود یکی از زنانوابسته به مادر، حضانت به پدر نمیرسد و به آن کسی میرسد که از نظر توان و اخلاق مقدم باشد. به موجب اصلاحیه ماده 1169 قانون مدنی حضانت فرزندان چه پسر و چه دختر تا 7 سالگی به عهده مادر است و این دیدگاه قانون گذار اگر چه خلاف نظر مشهور فقها است اما با دیدگاه بسیاری از فقهاء امامیه همانگ می نماید.و در صورتیکه پدر و مادر هر دو فوت کرده باشند، حضانت با جد پدری و پس از آن با سایر خویشاوندان طفل بر مبنای ترتیبات ارث است. این مقاله با روش توصیفی به تبیین مسایل فوق می پردازد.

کلیدواژه ها:

حضانت ، سرپرستی ، حق ، فقه ، قانون مدنی