ارتباط بین شاخص توده بدنی و تعادل با قدرت ایزومتریک عضلات ران در زنان ورزشکار با سابقه پیچ خوردگی مچ پا

پیچ خوردگی مچ پا از شایع ترین آسیب های ورزشکاران است. یکی از مهم ترین پیامدهای پیچ خوردگی های مچ پا، تکراری شدن این آسیب ها پس از وقوع نخستین پیچ خوردگی می باشد که شیوع آن به 80 درصد نیز می رسد. از این رو این تحقیق با هدف بررسی ارتباط بین شاخص توده بدنی و تعادل با قدرت ایزومتریک عضلات ران در زنان ورزشکار با سابقه پیچ خوردگی مچ پا انجام شد. در این تحقیق 30 زن ورزشکار با میانگین سن 2 ± 26 سال، وزن 9/15 ± 66/23 کیلوگرم و قد 2/3 ± 165/45 سانتی متر، با سابقه اسپرین یک جانبه مچ پا از جامعه ورزشکاران شهر دزفول بطور هدفمند انتخاب شدند. برای اندازه گیری تعادل ایستا از آزمون ایستادن روی یک پا (SLB) استفاده شد. همچنین قدرت عضلات ابداکتور و اکستانسور ران در هر دو عضو با استفاده از دینامومتر اندازه گیری گردید و BMI آزمودنی ها با اندازه گیری قد و وزن محاسبه شد. یافته ها نشان داد که توانایی تعادل در ایستادن روی یک پا در عضو آسیب دیده در مقایسه با عضو سالم به طور معنی داری پایین تر بود (P=0/031). اگرچه میانگین قدرت عضلات ابداکتور و اکستانسور ران در عضو آسیب دیده نسبت به عضو سالم کمتر بود، اما تفاوت معنی داری در قدرت عضلات ران بین دو طرف مشاهده نشد (P=0/502)؛ (P=0/362). همبستگی مثبت و معنی داری بین قرت ایزومتریک عضلات ران و تعادل در هر دو عضو آسیب دیده و سالم دیده شد ( r=0/587)؛ (r=0/559). همچنین همبستگی میان تعادل پای سالم و آسیب دیده با BMI مثبت و معنادار بود (r=0/554؛ r=0/624). اما همبستگی معناداری بین BMI و قدرت ایزومتریک عضلات ران در پای سالم و آسیب دیده مشاهده نشد ( r=0/102؛ r=0/112). در نتیجه پیشنهاد می شود درمانگران و مربیان ورزشی افزایش قدرت عضلات ابداکتور و اکستانسور ران، با هدف افزایش تعادل را در برنامه های توانبخشی برای ورزشکاران با اسپرین مچ پا مورد توجه قرار دهند.

کلیدواژه ها:

اسپرین مچ پا ، تعادل ، قدرت ایزومتریک ، ابداکتور ران ، اکستانسور ران ، شاخص توده بدنی