تاثیر تعدادجلسات و افزایش شدت تمرین بر عوامل آمادگی جسمانی کارکنان ناجا ( مورد مطالعه استان ایلام )

در این پژوهش کاهش تعداد جلسات تمرینی و در مقابل افزایش شدت تمرین بر روی ترکیب بدن ( درصد چربی بدن، شاخص توده بدنی )، توان هوازی و توان بی هوازی بررسی شده است. 80 آزمودنی که همگی مرد و غیر ورزشکار ( با میانگین سنی 1/53 ± 35/2 سال و میانگین قد 5/43 ± 175/18 سانتیمتر ) بودند، از طریق تکمیل پرسشنامه و به صورت تصادفی ( از مجموع 120 نفر ) انتخاب و در چهار گروه 20 نفره ( سه گروه تمرینی و یک گروه گواه ) تقسیم شدند و گروه های تمرینی به ترتیب یک، دو و سه جلسه تمرین در هفته به مدت 8 هفته را انجام دادند. تمرینات شامل تمرین تناوبی به صورت هر روز 60 دقیقه راه رفتن و دویدن با سرعت های معین برای هر گروه تمرینی بود به گونه ای که گروه سه جلسه، تمرینی با شدت پایین ( 70-60 درصد ضربان قلب بیشینه ) و گروه دو جلسه، تمرینی با شدت متوسط ( 80-70 درصد ضربان قلب بیشینه ) و گروه یک جلسه، تمرینی با شدت بالا ( 90-80 درصد ضربان قلب بیشینه ) را انجام می دادند. برای برآورد توان هوازی از آزمون دوی رفت و برگشت 20 متر ( شا تل ران )، برای سنجش توان بی هوازی ( قدرت انفجاری پاها ) از آزمون پرش سارجنت و برای برآورد درد چربی از روش هفت نقطه ای چین پوستی استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده های پژوهش از نرم افزار spss 11 و از تحلیل واریانس استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد هرچه تعداد جلسات تمرین بیشتر و شدت کمتر بوده نتایج بهتری در درصد چربی بدن و توان هوازی کسب شده است. چنانچه سه جلسه تمرین در هفته با شدت پایین نسبت به گروه های تمرینی دیگر باعث کاهش معناداری در درصد چربی ( 0/1 ± 2/48 ) و شاخص توده بدن ( 0/06 ± 2/93 ) و افزایش معناداری در توان هوازی ( 1/09 ± 13/77 ) گردیده است. و برعکس هرچه تعداد جلسات تمرین کمتر و شدت بیشتر بوده نتایج بهتری در توان بی هوازی کسب شده است. چنانچه بین گروه یک جلسه تمرین در هفته و گروه گواه بیشترین تفاوت معنی دار ( 1/59 ± 8/27 ) مشاهده شد.

کلیدواژه ها:

تواتر تمرین ، شدت تمرین ، توان هوازی ، توان بی هوازی ، ترکیب بدن ، کارکنان غیر ورزشکار