مقایسه کارایی شبکه های عصبی مصنوعی و برنامه نویسی ژنتیکی در پیش بینی سطح آب زیرزمینی مطالعه موردی: دشت بستان آباد

تخمین تراز سطح ایستایی از مسایل مهم و اساسی در مدیریت منابع آب به شمار می آید در دهه های اخیر استفاه از روشهای هوشمند برای پیش بینی سطح اب زیرزمینی بیشتر مورد توجه محققین قرار گرفته است در تحقیق حاضر کارایی روشهای شبکه عصبی مصنوعی و برنامه ریزی بیان ژن GEP در پیش بینی سطح اب زیرزمینی مورد بررسی قرار گرفت. از اطلاعات 14 پیزومتر، 7 پیزومتر دارای داده 11 ساله و 7 پیزومتر دارای داده 6 ساله استفاده شد. پارامترهای بارش، تبخیر، دبی خروجی و سطح اب در یک زمان قبل (t0-1) به عنوان وروی مدل و سطح اب زیرزمینی t0 به عنوان خروجی مدل استفاده شد . در مدل شبکه عصبی مصنوعی از شبکه پیشرو، الگوریتم لونبرگ مارکورات و توابع سیگموییدی استفاده شد و برای بررسی کارایی مدلها دو پارامتر R2,RMSE به کار گرفته شد نتایج نشان داد که مدل برنامه ریزی بیان ژن نتایج قابل قبولتری را ارایه داده است.

کلیدواژه ها:

تراز آب زیرزمینی ، دشت بستان آباد ، شبکه عصبی مصنوعی ، برنامه ریزی بیان ژن