طراحی مجتمع مسکونی با رویکرد زمینه گرایی و تاثیر آن بر سیمای شهری

زمینه گرایی یکی از دیدگاه های رایج در شهرسازی است که زمینه را به مثابه رویدادی تاریخی می پندارد .زمینه گرایی ابتدا به ابعاد صرفا کالبدی توجه داشت ، اما بتدریج به ابعاد انسانی گرایید و حوزه مطالعات خودرا به وجوه اجتماعی فرهنگی جامعه گسترش داد. زمینه گرایان معتقدندکه اجزای کالبدی شهر زیر پوشش نیروها یا ویژگیهای درونی خود نمی باشند ، بلکه به محیط و مجموعه پیرامون آن وابسته هستند .واحد تحلیل در این رویکرد ، مطالعه بناها یا فضاها در ارتباط با عوامل محیطی آن است و هرگونه تغییر و دخالت در آن ها نیز به این عوامل وابسته می باشد. ساختارهای جدید که بیانگر تاریخ هنر و معماری هر دوره خاصی است به حکم پویایی و حیات یک شهر زنده ، در شهرها جلوه می کند و عدم احداث ساختارهای جدید در بافتهای شهری حیات و پویایی آنرا به ایستایی سوق خواهد داد.زندگی جدید چون علم فنی جدید اجازه تصویر برداری مصنوعی از شهر ها را ممکن نمی کند ، اما بازشناسی آنها با آزمون آنچه که به طور اساسی در آفرینش آنها بوده و تطبیق آن با شرایط جدید لازم است شوای 1375:27 هر نسلی باید نمادهای قدیمی را که از نسل قبل به او رسیده است ، مجددا تعریف کند و مفاهیم قدیمی را با عبارات عصرخود دوباره تبیین کند ، چرا که معماری بیان فضاست به نحوی که در مشاهده کننده تجربه معینی از فضا در ارتباط با تجارب پیشین و آتی ایجاد کند 1376:21 بیکن هر زمینه و متن شهری دارای مقیاس ، حجم ، فرم فضایی و مصالح و شیوه معماری و شهرسازی ویژه خود است که به طراحان حساس در خصوص نحوه مداخلات کالبدی رهنمودهای لازم را ارایه می کند و جوامع نیز به نحوی کنترلهایی اعمال می کنند . بنابراین مباحث نظری و فلسفی اغلب بر محور چگونگی و کیفیت وقوع این موضوع و نحوه سازگاری و پیوستگی میان بناهای جدید با وضعیت ساختاری موجود است قدیر 1385:12

کلیدواژه ها:

مجتمع مسکونی ، زمینه گرایی ، سیمای شهری ، خلاقیت ، تداوم