نگاهی نوگرا به معماری سازگار با محیط زیست

بشر پیوسته تعامل مداوم و پایداری با جهان طبیعی داشته است و این روند همه روزه با افزایش تقاضا از طبیعت و تخریب منابع آن همراه بوده است . امروزه بحران انرژی و پایان پذیری منابع فسیلی، آلودگی محیط زیست و افزایش انتشار گازهای گلخانه ای از جمله عواملی هستند که بشر را بسوی سرچشمه های پاک و تجدید پذیر سوق داده اند در این راستا با استفاده معقول از منابع مناسب انرژی های پایدار خورشید، آب، باد، بیوگاز و ... می توان به طراحی معماری مناسب و هماهنگ با اقلیم، به حفظ منابع طبیعی محدود کمک نمود و باعث بهبود کیفیت محیطی شد. لذا شناخت فناوری های موجود برای استفاده از انرژی و استفاده از نتایج تحقیقات انجام شده در دیگر کشورها، کمک شایانی به پیشبرد این مهم خواهد داشت . کیفیت مطلوب بدون توجه به طبیعت فراهم نمی شود . رسیدن به استانداردهای بالای کیفیت، امنیت و آسایش که در واقع سلامت انسانها را تامین می کند از مهمترین اهداف معماری پایدار است. پژوهش حاضر تلاش در جهت روشن ساختن هر چه بهتر مفهوم پایداری زیست محیطی و معیارهای آن و نیز کاربرد انرژی های پاک در معماری و نگهداشت انرژی می باشد. این مقاله در نهایت به روش تحلیلی - توصیفی با استفاده از روش کیفی بکارگرفته شده ضمن نتیجه گیری، به چگونگی ترویج معماری پایدار جهت رسیدن به ارتقاء سطح کیفیات محیطی در پیشبرد اهداف توسعه پایدار پرداخته است .

کلیدواژه ها:

معماری زیست محیطی ، پایداری محیطی ، انرژی های نو ، طراحی پایدار