بررسی مکتب سورریالیسم با تکیه بر داستان ملکوت نوشتهی بهرام صادقی

سورریالیسمsurrealism یا فراواقع گرایی مکتبی ادبی و هنری است که واقعیت را پشت پا نهاده و به دنبال امور ذهنی رویا، خواب و خیال، ضمیر ناخودآگاه، پیچیدگی های ذهن و ضمیر آدمی و در کل نگارش به صورت خود به خود است.اکتشافات و یافته های روانشناختی فروید در ترویج و تایید این مکتب هنری تاثیر فراوان داشت و مبانی تجربی آن را ایجاد نمود، به همین جهت ابزاری به مناسب جهت تحلیل روانکاوانه ی متون داستانی تبدیل شد. سورریالیسم در سال 4291توسط آندره برتون در فرانسه مطرح شد و پس از آن بود که پژوهش در آثار سورریالیستی و کشف ویژگی های آن آغازشد. ورود این مکتب به ادبیات ایران با انتشار بوف کور نوشته ی صادق هدایت در سال 4291 آغاز گردید و پس از آن بود که به تدریج به آثار دیگر نویسندگان ایرانی نیز راه یافت. صادق هدایت، ابراهیم گلستان، هوشنگ گلشیری، بهرامصادقی، غزاله علیزاده و غلامحسین ساعدی از جمله نویسندگان مطرحی می باشند که از دستاوردها و شاخصه های این مکتب در آثار خود بهره جسته اند و از جمله پیشگامان این مکتب به شمار می روند. بهرام صادقی از جمله داستاننویسانموفق در عرصهی داستان نویسی معاصر است. داستانهای کوتاه وی در مجموعه ی سنگر و قمقمه های خالی وداستان بلند ملکوت نشان دهندهی توانایی سرشار وی در هنر داستان نویسی است. مقالهی حاضر ضمن بررسی این مکتب در حوزهی ادبیات، ویژگیها و شاخصه های بارز این اثر را برشمرده و در ادامه بخش هایی از داستان ملکوت ارایه شده تا مهم ترین جلوههای عناصر سورریالیستی را در آن بکاویم و به چگونگی تاثیرات این مکتب در اثر این نویسنده توانمند دست یابیم.

کلیدواژه ها:

سورریالیسم ، عناصر سورریالیستی ، سورریالیسم در ایران ، ملکوت ، بهرام صادقی