جلوه های معشوق زمینی در غزلیات حافظ شیرازی

یکی از انواع ادبی معروف و گسترده در زبان فارسی، ادبیات غنایی است. دوره کمال اشعار غنایی نیز در زبان فارسی از قرن چهارم آغاز گردیده است. در ادب پارسی در کنار قالب غزل، برای بیان مضامین غنایی ، استفاده از غزلهای عاشقانه نیز رواج دارد دیوانی از شاعران خوش ذوق فارسی زبان را نمیتوان یافت که در آن به موضوع معشقوق پرداخته نشده باشد. و حافظ شیرازی ازخیل این شاعران مستثنینبوده و از آنجا که وی از عارفان بزرگ قرن هشتم هجری است به مناسبت جهان بینی خاص خود به این مقوله در شعر خود توجهی خاص داشته است از این رهگذر مقاله حاضر با روش توصیفی- تحلیلی به بررسی جلوه های معشوق زمینی پرداخته است دامنه پژوهش غزلیات شاعر از دیوانش می باشد

کلیدواژه ها:

ادب غنایی ، حافظ ، معشوق ، جمال ، ابرو ، گیسو