تحلیل و بررسی چند نماد در اشعار احمد شاملو و یدالله رویایی

خیال یکی از عناصر اصلی شعر است و رمز و نماد پردهی خیال را رنگین میسازد. نماد در کلیترین مفهوم آن؛یعنی هر چیزی که بر معنایی ورای آنچه ظاهرش مینماید، دلالت کند. زبان شعر نمادین یک زبان هنری و مبهمبا دلالتهای معنایی گوناگون است. هیچ تاویلی نمیتواند به طور قطعی یگانه تاویل از این زبان و شعر نمادین باشد. به نظر بسیاری از منتقدان و نظریهپردازان، علت گرایش شاعران به کاربرد نماد در اشعار خویش را، شرایطسیاسی_اجتماعی حاکم بر جامعه، تاثیر از مکتب ادبی سمبولیسم، آفرینش ابهام هنری و غنای معنایی شعر دانسته- اند. از اهداف کاربرد نماد در اشعار شاعران معاصر چون: احمد شاملو و یدالله رویایی، آفرینش شعری عمیق وتاثیر در مخاطب ، حرکت شعر از تک معنایی به سوی چندمعنایی، و واداشتن خواننده به تامل و درنگ در معنا و مفهوم شعر است. در این مقاله سعی نگارنده بر آن است با تحلیل و بررسی چند نماد مشترک در اشعار شاملو و رویایی مثل: شب، آفتاب، بادودریا به عامل مهم نمادین شدن شعر پرداخته شود

کلیدواژه ها:

نماد ، شعر ، احمد شاملو ، ، یدالله رویایی