فضایل اخلاقی- عرفانی در مثنوی مولوی

مولوی از بزرگترین شاعران ادب فارسی است که اشعارش عمدتا تعلیمی- عرفانی است و تحت تاثیر آموزههای دینی قرار دارد؛ آموزههایی که اخلاق و عرفان یکی از مولفههای آن است. لذا اساساشعار وی، آراسته شدن به فضایل اخلاقی و پرهیز از رذایل اخلاقی است. بر این اساس، موضوع اصلی این پژوهش، اخلاق عرفانی در مثنوی مولوی است. در این تحقیق بعد از شرح مختصری از اخلاق، بهبررسی اخلاق عرفانی مولانا در مثنوی و در نهایت به بیان نتایج پژوهش پرداخته است. در این پژوهش، سعی برآن بوده است که با بررسی جنبههای اخلاق و تاکید برآن، گامی موثر در جهت بهبود رفتارهایفرد و جامعه برداشته شود، به طوریکه راهگشای همه انسانها با هر سلیقه و در هر عصری که هستند، باشد. به عبارتی دیگر، با به نمایش گزاردن این آموزههای اخلاقی- عرفانی، هرفرد به فراخور نیاز خودمیتواند ازآن استفاده کند. نتایج نشان داد که اخلاق عرفانی از نظر مولوی سفری معنوی برای وصول روح به مبدا اعلا است که معارف عرفانی عهدهدار آن است. به نظر او انسان اخلاقی باید روابطی روابطی صحیح با جامعه و خویشتن داشته باشد. سالک با پایبندی به حوزه اخلاق و نهادینه کردن صفات نیک اخلاق عرفانی به عنوان مقدمهی ضروری، مهیای ورود به مرحله سیر و سلوک معنوی و پیمودن مراحل متفاوت معنوی میگردد، لذا رویکرد مولانا به مسالهی اخلاق، رویکردی عرفانی است

کلیدواژه ها:

مولانا ، اخلاق ، اخلاق اسلامی ، عرفان ، مثنوی معنوی